Author: Hans Vermeeren

Heerlijk, deze remix van een Leftfield-nummer van twee jaar geleden.

Een genot om hier te zijn. Elke keer weer.

De quote van de dag, aangetroffen in het commentaar in NRC: de gehaktbal die is gekaapt voor een cultuuroorlog. Is de snijbloem het volgende slachtoffer?

Het geflirt met dope spreekt me helemaal niet aan. Maar toch vind ik Cypress Hill een van de vetste rapbands die ik ken: de beats zijn goed, de raps (meestal) sterk en bij elkaar swingt het vrijwel altijd als een trein.

Het nummer hierboven – Busted in the hood – is daar een mooi voorbeeld van: een onweerstaanbaar ritme, als je het mij vraagt.

Ze kunnen er ook een lekker show van maken, trouwens. Zie hieronder: een geweldige aanloop naar een van hun topnummers, Insane in the Brain. Ze weten de tent wel op z’n kop te zetten, hoor.

Rare clip dit van The Seeds, uit 1966. Als de gitarist aan zijn solo begint, komt de basgitarist close-up in beeld bijvoorbeeld.

Maar dat mag de pret niet drukken. Blijft een geweldig nummer, dat ik ooit (plus minus in 1978) ontdekte dankzij de Nuggets-dubbelelpee van Lenny Kaye uit 1972.

Als het al weer dinsdag is.

#zonderwoorden

De jaarlijkse Dutch Designweek in Eindhoven moet nog beginnen. Maar mijn eigen designtroffee heb ik dit jaar al vergeven. Die gaat naar deze wastafel in het herentoilet van brouwerijcafé Brouwdok in Harlingen, afgelopen weekend gespot.

De biertjes die ze daar brouwen, mogen er ook zijn trouwens. Maar dat is weer een ander verhaal.

Vandaag in de Volkskrant.

Zucht. Hoort u in Den Haag nog wel eens iemand praten over het oplossen van de problemen op de woningmarkt, in de zorg, het onderwijs en het milieu?

Er lijkt nauwelijks weerstand tegen de mogelijke opvang van asielzoekers op bedrijventerrein Wolfsveld in Gemert. Hoe anders was dat twee jaar geleden, toen er een opvangplan lag voor het Zorgboogterrein in Bakel.

Een beetje gelijk hebben ze wel, Fokke & Sukke. Toch?

De kop van de dag staat vandaag in NRC, boven een verhaal over uitgereikte en ingetrokken Michelin-sterren. En relatieveert uitstekend de verdwazing rond dit hele culinaire circus.

Alleen al vanwege het gitaarspel van Poison Ivy….. Een van de eerste nummers die ze op de plaat hebben gezet, in 1978, en wat mij betreft nog steeds het beste.

Het hele repertoire van de Amerikaanse punkband de Ramones samengevat in een liedje van iets meer dan één minuut.

Prachtige kop in NRC van woensdag bij een necrologie over Fredric Jameson, een Amerikaanse hoogleraar. De kop is doordrenkt van de geur van vervlogen tijden, die van de jaren en zeventig en tachtig. Toen dit soort termen in kranten en tijdschriften nog schering en inslag waren.

Een uurtje muziek-terwijl-u-werkt? Hier te vinden.

#goedemorgen

De eerste slok van het eerste bakkie koffie ‘s ochtends vroeg, dat is niet alleen de meest noodzakelijke maar meteen toch ook wel de allerlekkerste slok.

Vakantie voorbij, weer lekker op pad.

Toegegeven, het is een heel eind rijden. Maar je krijgt wel waar voor je geld: de Picos de Europa in noord-Spanje liggen er prachtig bij in het zonnetje. De volgende dag en de dag daarna waren ze helaas verdwenen, achter een dik pak wolken. 

Briljant, deze Japanse surfgroep de El Caminos. Zowel qua uitstraling als repertoirekeuze. Kers op de taart is natuurlijk de Mexicaanse hoed op het hoofd van de drummer.

Voor mij dan. Kan best zijn dat iemand anders – qua kers bedoel ik dan – daarbij de voorkeur geeft aan de indianenpijl door het hoofd van de bassiste.

Het origineel van deze clip staat trouwens hier.

In een krantenkop word de essentie van een artikel prikkelend en ietwat even ongenuanceerd samengevat. Ik weet het.

Om deze kop moest ik niettemin toch wel lachen. Er wordt gesuggereerd dat de Steen zelf de boot pakte om vanuit het uiterste puntje van Schotland naar Stonehenge in het zuidwesten van Engeland te reizen.

Vanwege alle bagger die ze de afgelopen veertig jaren over ons hebben uitgestort, zou je bijna vergeten dat UB40 aanvankelijk erg aardige muziek maakte. Zoals dit nummer, van hun eerste elpee in 1980.

Hilarisch, herkenbaar en – toch ook een beetje – jaloersmakend. Bron: Van9tot5