Author: Hans Vermeeren

We zijn er uit, na gisteravond.  We gaan op zoek naar de Slimste Mens van Helmond.

Veel meer kan ik er nog  niet over zeggen. Maar dat het leuk wordt, staat nu eigenlijk al vast.

De locatie is Lokaal 42 in Helmond. De datum is woensdag 29 mei. De organisatie is in handen van de mensen die ook verantwoordelijk waren voor de Helmondse Popquiz 2012 en – binnenkort – de Popquiz 2013.  En er wordt gewerkt aan het leggen van een koppeling met Artimond en Jazz In Catstown.

De rest houden we nog even voor ons. Meer volgt snel.

Mooi speeltje, zo’n smartphone. Lekker makkelijk, want altijd internet bij de hand. En vanwege alle er op aanwezige sociale media een onmisbaar apparaat in de al dan niet nutteloze communicatie.

Maar ook een kwetsbaar apparaat. Als je ’em bijvoorbeeld met zijn voorkant – het o zo gevoelige beeldscherm – op een marmeren vloer laat vallen, dan is ie binnen een paar seconden kaduuk, morsdood zelfs.

In dit geval  kan ook het Smartphone Rescue Team van mijn telefonieprovider er niets meer aan doen.  Alleen de illegale belwinkel om de hoek wist wel een trucje: een nieuw beeldscherm er in zetten.  Kosten: 130 euro.

Al ben ik dol op mijn GSM, dat is me wat al te gortig. Dan wacht ik wel even op mijn nieuwe  telefoon, en voer ik alle nummers wel handmatig opnieuw in.

Gelukkig komt de postbode die morgen al brengen. Ik kan niet wachten….

Volgens Weeronline wordt het in het komend weekeinde mogelijk twintig graden. En de grootste zorgverzekeraars zeggen dat de ziektekostenpremies volgend jaar gerust wat naar beneden kunnen. 

Dat noem ik nog eens positieve berichten!

#goednieuwskrant #nikszuurencynisch 

Zodadelijk plaatjes draaien in Lokaal 42. Stompin’ van tien tot twee. Muziek daarnet al afgeleverd, kreeg prompt de vraag of ik wel goede muziek bij me had en of ik Junge Komm Bald Wieder wil draaien.

Van Alternative TV tot Frank Zappa en van Althea & Donna tot ZZ Top; ik heb werkelijk van alles meeegenomen.

Maar geen Freddy Quinn, gelukkig.

Het was niet omdat ik honger had, en de behoefte om uren in de keuken te staan. En ook niet omdat ik zin had in de zomer en zonnige vakanties in Zuid-Europese landen. Nee, deze boeken lagen in de opruiming gewoon op mij te wachten.

‘A candycolored clown they call the sandman’.

Plaatjes aan het uitzoeken voor de Harleydag morgen bij Lokaal42, blijf ik steken bij Roy Orbison. #nietheavy #welleuk.

Enige voordeel van de sneeuw die op dit moment valt in Eindhoven is dat-ie niet blijft liggen, gelukkig.

Ik weet niet of u het wel meteen ziet, maar ik had er wat moeite mee. Deze telefoon is namelijk een iPhone, maar dan vermomd als ouderwetse draagbare telefoon, klassiek formaat afstandsbediening. En dat had ik pas door toen het zwarte, plastic hoesje er van af ging,

De gsm is van een collega die dol is grappen, grollen, gadgets en practical jokes. Om het feest compleet te maken, heeft hij het toetsenbord van zijn mobile ook nog eens vervangen door een draaischijf-app. Lachûh!

Dadelijk toch maar eens wat foto’s maken. Anders is al dat gesjouw met lenzen en hulpmiddelen voor niks. #windkracht8 #-2 #vlieland

Dat de natuur zich momenteel weinig tot niks aantrekt van de meest elementaire regels van de seizoenswisselingen, dat weten we onderhand wel.

Maar omdat vanochtend de zon scheen, tal van struiken in onze tuin voorzichtig uitschieten en ik het geklaag over de kou meer dan zat ben, heb ik vanochtend voor mezelf besloten dat het vanaf nu gewoon voorjaar is. Of er komende week nu sneeuw valt of niet.

De mensen van de Floris van Bommel-winkel in de Eindhovense binnenstad denken er hetzelfde over, zag ik daarstraks tijdens mijn lunchwandeling. Daar hebben ze de tulpen ook al gewoon voor de deur gezet. Ik kreeg er spontaan goeie zin van.

Om alvast een beetje in de stemming te komen voor onze reis naar Washington en New York binnenkort hebben we vandaag een VS-dagje gehouden hier thuis.

We hebben ‘n paar films gekeken waarin New York centraal staat, Budweiser-bier gedronken, popcorn gegeten (althans, de jongere helft van ons gezelschap) en achtereenvolgens een hotdog, een mega-clubsandwich en een XL-broodje hamburger verorberd.

En dat eten hebben we weggespoeld met een mysterieus maar hevig trendy frisdrankje in drie verschillende smaken dat Mtn Dew heet: een vloeibare substantie die meer weg heeft van een radio-actieve vloeistof of een of andere chemische substantie dan van het frisse drankje waarvoor het moet doorgaan.

Mijn bureau hier op de eindredactie heeft sinds een paar dagen een andere plek. Ook mijn uitzicht is daardoor anders.

Ik kijk nu aan de ene kant uit op de Catharinakerk (heel mooi) en het begin van het Stratumseind (heel verleidelijk). En aan de andere kant (links) op een foto uit vervlogen tijden.

Een hele mooie foto, daar niet van. Met heel veel oude bekenden erop.

En dan denk je dat je rustig even een boek kunt gaan zitten lezen, en daarbij af en toe onbespied kunt wegdommelen. Maar nee hoor, de kat van de buren houdt alles in de gaten. Alles, vanaf een comfortabel plekje in de vensterbank.

Wanneer weet je dat je geen tiener meer bent, geen twintiger, dertiger en jonge ouder of veertiger en ouder van twee tieners?

Dat besef dringt door op het moment dat je kinderen zelf last krijgen van jeugdsentiment. Bijvoorbeeld omdat ze een artikel lezen over de terugkeer van een van hun jeugdiconen, de Furby.

Ze zitten er mooi bij in hun nieuwe appartement, mijn ouders. Ze wonen nu in Cloosterparc, in Helmond-Noord. Na 41 jaar hebben ze hun ‘eengezinswoning’ zoals dat in volkshuisvestingskringen zo mooi heet – mijn ouderlijk huis – verlaten. Zaterdag hebben we ze verhuisd, en een aan het eind van die dag was het huis akelig leeg.

Akelig, omdat een leeg huis er toch ietwat onttakeld uitziet. Want na 41 jaar heeft zo’n woning hier en daar toch wel wat schrammen en bulten opgelopen. En akelig omdat – zonder sentimenteel te willen klinken – hiermee toch ook een einde aan een periode is gekomen.

Maar gelukkig voor mijn ouders is nu ook weer een nieuwe periode aangebroken.

Ik ben niet de enige, getuige de geluiden in mijn omgeving, die het wel gehad heeft met kou, sneeuw en winter. Laat maar doorkomen, dat voorjaar.

Maar nee hoor, het was weer krabben vanochtend voordat ik naar het werk kon. Gelukkig speelde die rit zich vervolgens grotendeels in aangenaam, zij het enigszins waterig zonnetje af.

We zijn in hier huis overwegend vrij terughoudend met de informatie die we op sociale media delen. Met het oog op onvoorziene en/of ongewenste gevolgen en vanuit het oogpunt van door de een wat meer dan de ander gewenste privacy hebben we daar onderling goede afspraken over gemaakt.

Op de foto’s op dit weblog zijn de meeste gezinsleden dan ook niet of nauwelijks herkenbaar. Op deze foto, gemaakt in een Brusselse pizzeria, ook niet. Maar toch staan we er alle vier op.

Al wandelend door de Europese wijk van Brussel eerder deze week kwamen we tot de conclusie dat Europa goed is voor de economie. En dan met name voor de Brusselse economie.

Makelaars, aannemers, restaurants, bars, obers, cateraars, schoonmaakbedrijven, glazenwassers, taxi-chauffeurs, IT-bedrijven, papierleveranciers, hotels; allemaal hebben ze handenvol werk door de vele duizenden EU-ambtenaren en -politici die in de vele Brusselse EU-burelen gevestigd zijn.

Het gaat Europa om ons, las ik op een spandoek op een van die fraaie kantoren. Inderdaad, wij met zijn allen betalen de belasting waarmee ‘Europa’ gefinancierd wordt. Het draait in Europa ‘echt’ om ons.

‘De meest teleurstellende toeristische attractie aller tijden’ noemde onze reisgids (100% Brussel) het beeldje van Manneke Pis in Brussel. Dat was volgens hem gebleken uit onderzoek onder toeristen.

Maar toch raadde hij ons aan even te gaan kijken naar dat beeldje op de hoek van een straat nabij de oogverblindend mooie Grote Markt. Het stelde inderdaad wat teleur, dat monumentje. Maar toch leuk om te zien hoe iets dat zo bekend is er in werkelijheid uitziet.

En daarom dus ook eigenlijk ook weer juist niet zo teleurstellend.

Een paar jaar geleden maakte het Atomium in de Belgische hoofdstad Brussel nog een behoorlijk verwaarloosde indruk, hoorde ik van verschillende kanten. Als ik me goed herinner dreigden sommige delen van dit futuristisch ogend monument zelfs in te storten.

Een wonder dat het is opgeknapt, want we hebben het immers over België. Maar het is geen wonder dat het er door die opknapbeurt nu spic en span en zeer indrukwekkend uitziet. Een aanrader, kortom.

Dat de een andere bezoeker – net voor me – een minuut of vijf bezig was met het fotograferen van deze trap, verbaasde me wel. Zo bijzonder is-ie nou ook weer niet.

Aan de andere kant: met een beetje fantasie en een knipoog naar het Vaticaan zou dit zo maar eens de Highway To Hell kunnen zijn.

Hartelijk dank allemaal voor de felicitaties. Dat maakt het hier in Brussel extra feestelijk. Al is het er behoorlijk koud en staat er nergens een Paard in de Gang.

Dat het carnaval is, valt hier in de buitenwijk van de stad niet op. Geen confetti, geen Paard in de Gang, helemaal niets.

Het enige wat we er van merken, is dat we in de stad wilden gaan eten, daar niet terecht konden en daarom noodgedwongen zelf in de keuken aan de slag moesten.

Maar met peper en zout, witte wijnazijn, mosterd, olijfolie, brokjes geitenkaas en gestampte walnoten kom je ook een heel eind. Zeker als je daar spercieboontjes door heen mengt en er verse zalm en notenrijst aan toevoegt.

Gelukkig halen ze meestal de krant niet, de lulverhalen. Maar soms is er eentje die er zo tussendoor weet te slippen. Dat is morgen het geval, bijvoorbeeld. Maar dat is wel met een reden.

Wat ik vanmiddag gedaan heb? Geklust. In het nieuwe huis van mijn ouders, een appartement in Cloosterparc.

Wachtend op het verhaal dat een collega aan het maken is, stuit ik bij toeval op een foto die ik onlangs gemaakt heb tijdens een gezinsuitstapje, naar De Efteling.

Ik moest even nadenken waar ik de foto precies had genomen, maar met hulp van de andere persoon op de foto – onze zoon – was ik er snel achter: in het Carnaval Festival.

Het is maar druk met de media, vandaag in Eindhoven. Niet alleen de gebruikelijke collega’s maken nu hun opwachting bij het stadhuis, behalve de landelijke media duiken er plots ook tal van Belgische journalisten op.

Heeft alles te maken met de onverkwikkelijke zaak rond de Acht van Eindhoven, uiteraard.