Weblog

Niet omdat het moet, maar omdat het leuk is. (Foto gevonden op Twitter)

Kamagurka, in NRC.

Je kunt er heel wat bomen over opzetten, over wat wel nieuws is en wat niet. En over de vraag hoe je nieuws moet brengen. Dat er nieuws is in alle soorten en maten, dat is wel duidelijk. Maar of dit bericht – eind vorige week gepubliceerd – nieuws is? Ik denk van niet. Maar dat is ook alleen maar een mening.

Opmerkelijk nieuws in Gemertse woningbouwcircuit. Een plan waar jaren aan gewerkt is, dreigt alsnog te mislukken. Over de reden waarom bestaat nog geen helderheid.

Over de oorzaak waarom vijftigplussers het momenteel zo slecht doen op de arbeidsmarkt: ze kunnen iets heel goed waar niemand meer op zit te wachten. Blij dat ik inmiddels zestigplusser ben.

---

---

Heerlijk nummer van Tom Waits uit 1983, van het geweldige Swordfishtrombones. Maar dan in een – erg aardige – uitvoering van de mij verder onbekende Amerikaanse bluesmuzikant John Hammond. Gevonden op een cd waarop hij ook een handvol andere nummers van Waits covert, Wicked Grin.

Gummbah, in de Facebookgroep voor fans.

Even nog wat duiding bij het financiële hosanna van de Peelgemeenten de afgelopen weken in onze krant. Lees hier de online-versie. En inderdaad: ravijnjaar is een prachtig, dreigend woord.

Wat een geweldige baan lijkt me dit, voorzitter van de vereniging ter waardering van rotondes in Engeland. En dan ook nog op tv door de BBC worden geïnterviewd.

Al veel over geschreven de afgelopen jaren, over jongerencentrum de Fuse in Bakel. En het onderwerp blijft actueel nu de gemeenteraad niets blijkt te voelen voor nieuwbouw.

Prachtig tijdsbeeld van de horeca in vervlogen tijden, vandaag in de Volkskrant: guldens en rijksdaalders die aan het eind van de avond in lege mayonaise-emmers in de kofferbak van de auto worden gezet.

Slecht nieuws voor Wally. Zijn verdienmodel is naar de knoppen .

---

Vreemd. De Happy Mondays uit Manchester lijken wel door alles en iedereen te zijn vergeten. Terwijl het in de jaren negentig toch een van de meest populaire bands in Engeland was.

Zelf luister ik nog steeds heel regelmatig naar de muziek van deze zeer succesvolle straatschoffies. Ik krijg er elke keer weer goeie zin van.

Inderdaad, Warmduscher. Fantastische naam voor een Engelse band die rammelende indiepunk maakt. Zoals dit nummer uit 2018, dat ik onlangs toevallig op een verzamelspeellijstje op Spotify tegenkwam.

Goed, het was weliswaar allemaal wat trager en minder hard dan begin jaren tachtig. En het duurde toch wel even voordat de band goed op gang kwam. Maar uiteindelijk werd het toch een gezellige en geslaagde avond. Waarbij de bandleden en hun aanhang net zo lang aan de bar van de Effenaar bleven hangen als de laatste twee bezoekers.

Het ging er al jaren over in De Rips, over het uitblijven van de mogelijkheid om er nieuwe huizen te bouwen. Maar nu dat weer kan, blijkt de animo gering. En dat ligt niet aan de inwoners van het dorpje zelf, maar vooral aan de ontwikkelingen op de woningmarkt. Lees hier de digitale versie.

Verder niets aan toe te voegen. Lees hier de onlineversie.

Jip, vandaag in de Volkskrant.

Wat een doorwrochte, weldoordachte, goed onderbouwde en beargumenteerde column over de problemen in de landbouwsector, vandaag in de Volkskrant van Marcia Luyten. Zou fijn als ook andere mensen dan diegenen die het al met haar eens zijn die column eens lazen.

Zo, eerst een kop koffie. En dan aan de slag.

Eigenlijk is het veel te warm voor dit soort headbangers. Maar enfin, de melodie is onweerstaanbaar. En het nummer duurt maar 1 minuut en 59 seconden.

Gevonden op Twitter.

In de categorie guilty pleasures scoren nummers als dit behoorlijk goed op dit weblog. Met name dankzij het foute keyboard-deuntje (zowel voor de blazers als de accordeon) is het een erg fout liedje. Maar het tsjakke-tsjak van de cumbia, dat is en blijft volkomen onweerstaanbaar.

---

Gisterochtend in NRC.

Dat is toch wel het aardige van muziek, dat je telkens weer leuke nieuwe dingen blijft ontdekken. Zoals deze Engelse Skinner Brothers. Met heerlijke, onvervalste indie-rock.

Het is een mooie naam, vind ik, de Delta Rhine Corridor. Over een paar jaar wordt er in deze regio flink aan gegraven. Om het ondergronds transport van onder meer gas, stroom en tal van gevaarlijke stoffen mogelijk te maken.

Nieuw voor mij, deze band. Lekkere gitaren. En ietwat absurde teksten. Top dus.