Weblog

Vrijdag…..

Toen ik (lang geleden) net bij de krant werkte, had ik eens een gesprekje over de aanleg van een nieuwe weg in Helmond, de Rochadeweg vermoed ik. In dat gesprek ging het op een bepaald moment tot mijn stomme verbazing over de kunstwerken die in die weg moesten komen.

Mijn vraag daarover aan de toenmalige wethouder, PvdA’er Jan van der Zanden, zorgde voor een schaterlach bij hem. ,,Kunstwerken? Wegenbouwers hebben het daarover als ze bruggen, tunnels en viaducten bedoelen”, was het antwoord. ,,Niet over beelden of schilderijen, hoor.”

Toen ik vanochtend deze passage las in onze krant moest ik uiteraard meteen terugdenken aan dat gesprekje en begreep ik de verwarring volkomen.

Er zijn mensen die nachtmerries krijgen van brutalisme in de architectuur. Die vinden al dat gedweep met beton maar niks en die raar golvende rondingen afschuwelijk lelijk. Vooral omdat het hen doet denken aan de eenheidsworst die in Oost-Europa tijdens het communisme de boventoon voerde in de woningbouw.

Eerlijk gezegd heeft het bij mij ook een tijdje geduurd voordat ik ook de fraaie kant van deze vorm van architectuur ben gaan ontdekken. Dat komt onder meer door de zeer informatieve en verhelderende manier waarop op dit weblog, Oostblog, daar uitleg over wordt gegeven en voorbeelden zijn verzameld.

Dit gebouw uit 1986 in Almaty in Kazachstan bijvoorbeeld. Dat heeft toch ook wel iets? Ik hoor het u al denken: je zult er maar wonen.

Mooi gezicht, het enthousiasme van het publiek in deze clip van al weer een paar jaar geleden van de Engelse dance-sensatie Chase & Status. Die behalve dat ze nummers van anderen remixen ook zelf regelmatig sterke nummers uitbrengen. Zoals deze track, met een wel zeer filosofische tekst: ik heb geen probleem, maar jij.

Deze week de film ‘Only Lovers Left Alive’ zitten kijken, een film van regisseur Jim Jarmusch. Maker van een hele reeks pareltjes, zoals ‘Stranger Than Paradise’, ‘Down By Law’, ‘Mystery Train’, ‘Night On Earth’, ‘Dead Man’ en ‘Ghost Dog’. Allemaal films met een mooi verhaal, prachtig gestileerde beelden en heerlijke, bijpassende muziek. Deze film past wel in dat rijtje.

Ik had de film lukraak aangezet, en was er ook niet op voorbereid (spoiler alert) dat de hoofdrolspelers vampiers zijn, dus dat was wel even schrikken. Een van de hoofdrolspelers worstelt enorm met zijn vampirisme. Dat op een gegeven moment het nummer ‘Can’t Hardly Stand It’ van rockabilly-veteraan Charlie Feathers klinkt, is dan ook beslist geen toeval.

Bij Jarmusch zit ‘et em ook vaak in de details. Als de ene vampier, Tom Hiddleston, tijdens een slapeloze nacht aan de andere voorstelt om in hun woonplaats Detroit een rondje te gaan rijden en dan ook het Motown-museum aan te doen, is het antwoord van Tilda Swinton: ‘I like Motown, but I’m more a Stax kinda girl’.

Kijk.

Heel af en toe denk ik wel eens dat ik zo ongeveer de enige ben in de regio-Helmond die zich druk maakt over het gebrek aan oplossingen voor de verkeersproblematiek rond de Beekse Brug in Beek en Donk en de N279 ten oosten van Helmond richting Veghel in het noorden en Asten in het zuiden.

Dat is natuurlijk niet zo, want zowel in Laarbeek als in Gemert-Bakel, in Helmond en ook in de wijk Dierdonk zijn er nog een aantal mensen die zich daar wel degelijk volop mee bezig houden. Zie hierboven. En gelukkig maar.

Nou moe. Altijd gedacht dat ‘Egyptian Reggae’ van Jonathan Richman en zijn Modern Lovers het origineel was. Maar het blijkt een cover te zijn. Dat ik daar pas 46 jaar na het verschijnen van dit nummer achter moet komen…

Het origineel dateert van ergens begin jaren zeventig, en is geschreven door Earl Zero: ‘None Shall Escape This Judgement’, dat een paar jaar later bekend werd in een uitvoering van Johnny Clarke.

Dat het om een cover gaat las ik in het boek Jamaican Recordings, Rock Steady To Rockers, het tweede en zeer boeiende deel in een serie boeken waarin de geschiedenis van de Jamaicaanse reggae nauwgezet wordt beschreven.

In een recent verschenen, Jamaicaanse versie van het nummer (zie hieronder) is goed te horen dat Richman destijds met dit nummer aan de haal is gegaan. Tenminste, als je het weet. Zeg ik, na 46 jaar.

Deze blauwe plaquette hangt in London op het gebouw waar de Beatles hun laatste live-concert gaven, en wel op 30 januari 1969. De vraag is nu natuurlijk om welk gebouw het gaat.

Dat zou zo maar eens een mooie vraag kunnen zijn tijdens de tweede avond van onze nieuwe pubquiz-serie, op donderdag 9 februari vanaf 21.00 uur in Lokaal42.

Ze zitten momenteel zwaar in de verdomhoek, auto’s en de auto-industrie. Maar tot diep in de jaren zeventig was er geen vuiltje aan de lucht voor auto-ontwerpers. Niet alleen techneuten maar ook designers konden zich volop uitleven, nauwelijks gehinderd door veiligheidsvoorschriften en/of milieuregels en klimaatschade.

Gelukkig ligt dat nu helemaal anders. Maar dat de ontwikkelingen in de vorige eeuw op autogebied veel moois hebben voorgebracht, zagen we onlangs in Brussel. Daar waren we (onder meer) in Autoworld, een museum in het Jubelpark waar die geschiedenis met veel gevoel voor vorm en stijl in beeld wordt gebracht.

Van groots en meeslepend (boven) tot klein en vindingrijk (beneden).

Het is altijd even raden waar de tekst over gaat. Maar aan de (verontwaardigde) toon te horen gaan de Sleaford Mods in hun nieuwste nummer wederom flink tekeer tegen de politieke ontwikkelingen in Engeland. Klinkt weer uitstekend. En ook de clip is één groot feest.

In gedachten was ik de tekst van de rap van Grandmaster Melle Mel op deze hit uit 1982 al aan het mee murmelen. Maar dit is een nieuw nummer van een jonge artieste, Coi Leray, met daarin een prominente sample van The Message.

Ik kwam het nummer tegen op deze website: Who Sampled. Een vrijwel onuitputtelijke bron om nieuwe en oude muziek te (her-)ontdekken.

Blijft een lekker nummer trouwens, The Message. En dit Players ook.

Als je hem nagenoeg week na week op tv voor een dartsbord pijltjes ziet gooien, dan wen je er aan. Maar als je op twee krantenpagina’s in de Volkskrant 84 verschillende versies van die hanenkam ziet, dan krab je je toch wel even achter je oren. (Hij lijkt inderdaad wel wat op Wattie van The Exploited, ja). Prachtig gedaan trouwens, dit.

Fokke & Sukke, vandaag in NRC.

In de Cacaofabriek ging het zondagmiddag twee keer een uur lang over de elpee Moontan van de Golden Earring uit 1973. Saai?

Mwah, viel best mee hoor: bassist Rinus Gerritsen is een aangenaam en onderhoudend verteller. Lees hier meer, want ik was er voor het werk.

Onlangs stuitte ik op YouTube op een mooie clip van zanger Toots Hibbert van de Maytals, een clip van een paar jaar geleden van een fraai nummer uit de hoogtijdgen van de roots-reggae: Reggae Got Soul.

Hoewel het een erg aardige versie is van dit nummer, mis ik er iets in wat mij in de oorspronkelijke uitvoering enorm aansprak: hetzo typische en dominante drumritme. Dat vond ik wel terug in een iets oudere live-uitvoering.

Maar mijn favoriete versie blijft toch de allereerste, uit 1976. Hieronder staan ze alle drie op een rijtje. Oordeel zelf.

Gevonden op Instagram, waar deze man erg populair in tal van fotograppen, de ene wat meer geslaagd dan de ander. Deze is behalve leuk ook erg waar.

Om wakker te worden op deze zoveelste grijze, druilerige dag nog maar even zo’n lekker stevig nummer. Dit keer van de Lillingtons uit de Amerikaanse staat Wyoming. Een band die de punkstijl van de Ramones naadloos heeft overgenomen. Hard, snel en simpel. En een gitaarsolo van hooguit vier maten. Heerlijk.

IJzersterk intro heeft dit nummer. Als je van psychobilly houdt tenminste, denk ik. Lekker opzwepende muziek van deze Duitse band Mad Sin, die al sinds 1987 meedraait en me vaak sterk aan Demented Are Go doet denken.

Waarom werd dit bericht op nieuwjaarsdag plotseling meer dan 150 keer gelezen, vroeg ik me gisteravond af. Even zoeken op internet leverde uiteraard snel het antwoord op. Roland Gift trad tijdens oudjaarsavond voor de BBC op in het programma van Jools Holland. En hij heeft nog steeds een geweldige stem.

Het doorgaand verkeer uit Helmond weren zonder nieuwe wegen aan te leggen rondom de stad? Dat lijkt mij een utopie.

Ronduit ontluisterend verhaal over oud-minister Joseph Luns in NRC van vandaag, hier te lezen op de website van deze krant. En heel knap journalistiek werk, trouwens.

Okay, Twitter mag dan door het gedrag van z’n eigenaar flink omstreden zijn geraakt, het blijft nog steeds wel een geweldig communicatiemiddel. Door deze tweet van acteur Danny Trejo liepen bij mij in ieder geval de tranen van het lachen over de wangen.

---

Een van de beste concerten die ik ooit zag, was van The Specials in Brussel, een paar jaar geleden. Dat was net nadat hun zeer succesvolle reunie-cd ‘Encore’ was uitgekomen.

Het was een overdonderend optreden vanwege de geweldige combinatie van aanstekelijke energie, sterke liedjes, maatschappijkritische teksten, jeugdsentiment en muzikaal vakmanschap.

Ik denk er nog vaak aan terug, aan dat concert – net als aan de andere keren dat ik de band zag, in Utrecht en Antwerpen

Het plotselinge overlijden van Terry Hall, 63 en dus veel te jong, raakt me dan ook behoorlijk. Zoals dat ook het geval is bij veel andere muziekliefhebbers, zie en lees ik op de sociale media. Hij laat veel mooie en vooral betekenisvolle muziek achter, dat wel.

Gummbah, vandaag in de Volkskrant.

Vandaag bij The Guardian.

---

---

Buiten vriezen de pannen van het dak, binnen houden we het lekker warm met deze klassieker.

Op naar de vrijdagmiddagborrel, het WK-voetbal en een luie zaterdag.

In de Gemert-Bakelse politiek gaat het gelukkig over veel meer dan alleen de vluchtelingenopvang.

Hij is inmiddels al een paar dagen oud, maar nog steeds hoogst actueel: deze Fokke & Sukke uit NRC.