Weblog

Eerst koffie.

Boeiende kost meestal, de recepten in sommige ochtendkranten. Ik haal er regelmatig inspiratie uit. In de Volkskeuken kwam ik vanochtend een ingrediënt tegen waar ik nog nooit van had gehoord.

Even dacht ik dat voor de gek werd gehouden. Maar nee, hoor: het bestaat echt. Aquafaba.

Zou het dan toch waar zijn wat sommigen altijd zeggen: dat er een grauwsluier over Eindhoven is blijven hangen?

Een beetje ondergesneeuwd geraakt, deze recent verschenen documentaire over de Jamaicaanse reggae-artieste Sister Nancy: ‘Bam Bam, the Sister Nancy Story’.

Jammer, want het is een boeiend verhaal. Over een in 1982 uitgebracht nummer dat in de loop der jaren is uitgegroeid tot een cult-klassieker en dat door honderdeenenvijftig artiesten is gesampled.

Maar het verhaal gaat ook over de gebrekkig geregelde royalty-rechten op Jamaica. Waardoor een groot deel van de miljoenen die aan dit nummer zijn verdiend niet bij Sister Nancy terecht komen maar bij andere, zakelijk veel slimmer ingestelde mensen.

Ook aan bod komt de oorsprong van het nummer zelf. Dat is ergens begin jaren zeventig vastgelegd door een intussen zeer gerenomeerd groepje Jamaicaanse studiomuzikanten die op dat moment toevallig onder de naam Soul Syndicate opereerden.

Speciaal voor deze documentaire, zo lijkt het, spelen ze nog een keer samen. En dat moment staat garant voor kippenvel.

Ouderwets? Ben je gek. #kuifje #tintin #herge

Sigmund, vandaag in de Volkskrant.

Vandaag in de Volkskrant.

#zonderwoorden

Tenminste: meet de stemmen achter de vier hoofdrolspelers in de tekenfilmserie de Flintstones.

Je kunt er om lachen. Maar onderweg op vakantie kom je dit soort bakbeesten toch echt tegen, hoor. Bij de Volkskrant.

Dat komt ze duur te staan, beide heren: het kappen van een monumentale boom bij Hadrian’s Wall in het noorden van Engeland. Maar liefst vier jaar moeten ze de bak in, lees ik bij Tr0uw.

Hoog tijd voor een serieuze waarschuwing, ja.

Opmerkelijk nieuws over We Transfer, dat volgens NRC onlangs de gebruikersvoorwaarden heeft aangepast.

Helemaal vergeten, deze elpee van Mark Stewart uit 1983: Learning To Cope With Cowardice. Het titelnummer draai ik nog wel eens. Maar dat er nog meer fraaie nummers op staan, dat was me ontschoten. Lekker tegendraads, nog steeds.

Even wakker, koffie, concentreren en dan hup: de high score.

Is het erg als een roman niet op feiten is gebaseerd? Nee, denk ik: je weet dat het om fictie gaat, je weet dat het om een verzonnen verhaal gaat.

Anders is dat als een schrijver preterendeert een op ware gebeurtenissen verhaal te hebben geschreven. Als dan blijkt dat die feiten niet kloppen, voel je je als lezer toch wel een beetje voor de gek gehouden. Besodemieterd zelfs.

Daarom snap ik alle ophef rondom Het Zoutpad van de Engelse schrijfster Raynor Winn (AKA Sally Walker) ook wel. Ze blijkt van alles bij elkaar verzonnen te hebben.

Al blijft het een mooi boek.

Vaak op het randje, Fokke & Sukke in NRC. Nooit erover.

De tijd vliegt voorbij. Even niet opletten en er zijn zo maar vijf weken omgevlogen.

Vijf welbestede weken, dat wel. In zuid-Italië: aan het strand, in het zwembad en op het terras. Tussendoor nog een beetje cultuur snuiven. En over de met afstand slechtste wegen van Europa rijden.

Op de foto: het strand van Gallipoli, met uitzicht op de Ionische Zee.

Heerlijke, recht-toe recht-aan Engelse indie-inhaker. Paar maanden oud, nu pas ontdekt.

‘Kijk jij dan geen tv?’, is een vraag die ik regelmatig te horen krijg. ‘Nauwelijks’, is het antwoord dan. Want ik kijk niet naar programma’s met Bekende Nederlanders en ook niet met Onbekende Nederlanders. En dan blijft er vrij weinig over, helaas.

Weekend voorbij, de werkweek lonkt.

Aanstekelijk deuntje, dit. En een leuke tekst.

Op You Tube wordt dit nummer uit 1946 aangeprezen als The First Rap Song. Mooie marketing, daar niet van. Maar afgezien van dit (twijfelachtig) label is het natuurlijk gewoon een geweldig nummer. Razendscherp, ondanks de fluweelzachte stemmen, en ook met veel gevoel voor drama gebracht.

Clint Eastwood, volgens Anton Corbijn.

Wie het weet, weet het.

Uit de oude doos: The Bongo’s, heerlijk nummer op een elpee uit 1982. Met een intro van een paar akkoorden waar de melancholie werkelijk vanaf spat.

Hij is weer flink aan het meanderen vandaag, de Geul bij Epen.