Een hele andere en prikkelende manier om naar de problemen op de woningmarkt te kijken: bouwen, bouwen bouwen is niet de oplossing voor de steeds verder stijgende prijzen, stelt huiseigenaar Hans de Geus in NRC, al weer een paar dagen geleden trouwens. Het probleem zit ’em in de winstgevendheid ervan voor banken. Zie hier
Interessante documentaire over de veel te jong overleden New Yorkse kunstenaar Jean-Michel Basquiat. Hier terug te kijken. Al een paar jaar oud maar ik zag ’em dit weekend pas. De docu bevat voor mij veel nieuwe en boeiende info over het New York van begin jaren tachtig, en de destijds zeer florerende kunstenaarsscene in die stad. Waarin muziek en beeldende kunst naadloos in elkaar overlopen, zo bleek.
In de documentaire figureren onder meer de in de vergetelheid geraakte saxofonist James White AKA James Chance, Madonna en Debbie Harry van Blondie. Zij raakte in de ban van hip hop via de New Yorkser rapper Fab 5 Freddy (die weer links heeft met The Clash) en nam vervolgens het nummer ‘Rapture’ op – een wereldhit. En in de videoclip van dat nummer speelt – inderdaad – Basquiat weer een rolletje.
In de media gaat het al weer een tijdje regelmatig over de aanstaande Olympische Spelen in Japan. En dan met name de vraag of die al eerder uitgestelde Spelen dit jaar wel gehouden kunnen worden of niet. (Vanwege de pandemie, voor het geval dat u dat even was ontgaan).
Naar aanleiding daarvan dwalen mijn gedachten regelmatig af naar de vakantie die wij vier jaar geleden doorbrachten in dat land. Die reis heeft een diepe indruk achtergelaten. Zo kan ik me de vertwijfeling nog goed herinneren die toesloeg op het moment dat we in Tokyo aan onze terugreis begonnen, en op het station naar onze trein moesten zoeken en naar dit bord stonden te kijken.
Er zit maar weinig leven meer in Con Brio. Het markante gebouw aan de Rembrandtlaan wordt gesloopt, zag ik toen ik er net langs fietste. Jammer. Want zoals mijn in Helmond geboren en getogen echtgenote altijd zegt: alweer een jeugdherinnering die verdwijnt.
Vandaag in de Volkskrant.
Al een aantal weken ben ik bezig met herlezen van de boeken van Donna Leon over commissaris Brunetti, boeken die zich afspelen in Venetië. Donna Leon laat in die boeken regelmatig duidelijk merken dat ze bepaald niet van de straat is. Het regent bijvoorbeeld citaten uit de Griekse klassiekers en uit opera’s. En als er ergens een halsketting ingepakt moet worden, verdwijnt deze niet in zakje van de plaatselijke supermarkt maar in een tas van Daunt Books in London.
Nou, Donna: daar ben ik – enigszins snobistisch van aard, inderdaad – toevallig ook wel eens geweest. En inderdaad, dat is werkelijk prachtige boekenwinkel.
Volgens mij dacht menigeen op terras zondagmiddag er ook zo over. Fokke & Sukke, vandaag in NRC.
Dat je wil voorkomen dat er auto’s op het fietspad gaan rijden, dat snap ik. De regels zijn er niet voor niets en niet iedereen houdt zich daar even vanzelfsprekend aan. Maar dat je dat op deze manier doet, daar snap ik dan weer helemaal niets van. Gewoon lukraak een blok beton dumpen, dat lijkt nergens op. Zet er dan gewoon een extra paaltje neer.
Dat was lang geleden. Niet dat ik een Hooglander dronk, maar dat we in de zon bij de kroeg op terras zaten.
De lezers van NRC hebben kennelijk een nogal hoge bloeddruk, begrijp ik uit de wekelijkse van column van de Ombudsman. Maar dat brengt hij wel heel mooi onder woorden.
Dat kun je verwachten ja, al wandelend op de Veluwe en ‘s ochtends in alle vroegte: dat je dan onderweg een ree tegenkomt. Toch waren we wel wat verrast. Want gek genoeg rende deze ree niet weg, maar keek het dier met net zo veel nieuwsgierigheid naar ons mensen als wij naar het dier keken.
Tsja. Nu weet ik het niet meer.
Mooie filmpje van een antiracismefestival in 1978, kende ik nog niet. Let vooral even op bij seconde 31, als al het publiek in één golf letterlijk opveert. Wel even doorklikken naar YouTube helaas, anders zie je niks.
Een mooi staaltje lokale geschiedschrijving met landelijke allure. Hoe het protest tegen de bouw van een parkeergarage in tijden van woningnood volledig uit de hand liep, en hoe hoofdrolspelers van toen daar nu op terugkijken. Een aanrader, hier terug te kijken.
In korte tijd heb ik al een hele serie verhalen geschreven over windmolens in De Peel. En dan met name over het te vuur en te zwaard bestreden plan voor het plaatsen van windturbines van 225 meter hoog tussen de Peeldorpen De Rips en Elsendorp. Ik voel me daarom langzaam maar zeker al een beetje de Don Quichot van De Peel.
Zie hier voor het laatste verhaal.
Hilarisch: De Speld vandaag.
Voor het werk was ik maandagochtend bij de start van de verbouwing van het nu nog leegstaande kasteel in Gemert. (Zie hieronder). Een prachtig kasteel, dat wist ik al van eerdere bezoeken, en het is mooi om te zien dat het de komende jaren in ere wordt hersteld. Bij aankomst werd mijn aandacht vooral getrokken door de fraaie tulpenbomen die hier en daar rondom de kasteelgracht staan – een mooi voorjaarsplaatje.
Kloek sap, groene kruiderij, ziltige bitters en een lichte rinsigheid. Niet gek, zo’n omschrijving van de smaak van een witte wijn – die omschrijvingen zijn over het algemeen immers nogal bloemrijk. Ik krijg bij deze tekst zelfs een lichte neiging om er voor om te rijden, voor deze San Silvestro. Maar wat is in hemelsnaam een ‘venkelvertelling’?
Dit beeld zegt genoeg.
Helemaal vergeten dat dit kan; een rondje om Berkendonk. Mooi geworden, het gebied rondom deze voormalige zandwinning.
Vandaag in NRC.
De dagen duren lang maar de weken vliegen voorbij, het is een tegenstrijdigheid waar ik maar geen vat op krijg. Enfin, het is al weer bijna weekend. En net zoals ik de week begon met een poging de adrenaline in het rond te laten gieren, zo luid ik ’em straks ook uit. Heerlijk opzwepend nummer dit – alleen die bandnaam, daar kan ik maar niet aan wennen.
Dit las ik gisteravond in een detective van Donna Leon van een jaar of vijftien geleden. Het is een observatie die nog steeds hopeloos actueel is.
Net tijdens mijn post-lunch-wandeling in het bos even spontaan een rock & roll-dansje gedaan toen op mijn Spotify-speellijstje dit geweldige nummer voorbijkwam: ‘Cheers for the Tears’ van de Broadway Twisters – een cover van een nummer van de Urban Voodoo Machine (Ooit nog eens zien optreden in Lokaal42. Heel veel man op een plots heel klein podium). Ik hoop nu wel dat niemand dat dansje gezien heeft.
Kamagurka in NRC
Een positieve recensie in NRC begin maart en het boek ‘Duizend Bommen en Castraten’ van de Belgische stripkenner Jan Smet over censuur in strips was wekenlang uitverkocht. Sinds een paar dagen is het gelukkig weer leverbaar en daarom ligt het hier nu ook op tafel.
Honderden pagina’s leesvoer óver strips, is dat niet wat veel van het goede? Nee hoor, het gaat om een zeer smakelijk geschreven boek, kan ik na een paar hoofdstukken al wel zeggen.
Deze ingezonden brief, vanochtend in de Volkskrant, werd in onze familieapp met brede instemming onthaald. Spijker op de kop, beste Hans.
Leuk voor bij een kopje koffie om de werkmiddag even mee te breken: de tune van de tv-serie Downton Abbey, maar dan in een Jamaicaanse ‘dubversie’. Vanaf minuut 1:30. Je krijgt er ook nog een fraai staaltje cabaret bij. Let vooral op de openingsgrap: er gebeurt zo weinig in Downton Abbey, dat je in een aflevering het mos op een van de butlers kunt zien groeien. (Als ik het goed verstaan heb tenminste).
