Vandaag precies 44 jaar geleden verscheen deze elpee. Er zijn jaren geweest dat ik de teksten van alle nummers uit mijn hoofd woord voor woord mee kon zingen, zo vaak heb ik ’em gedraaid. Die tijd is voorbij vermoed ik. Hoewel: als ik goed mijn best doe kom ik misschien nog wel een heel eind.
De naam van de website van deze uitgeverij zegt eigenlijk al genoeg: www.onedaywalks.com. Al zo’n anderhalf dozijn wandelgidsen heeft deze uitgeverij uitgebracht, en tot voor een paar dagen geleden had ik er nog nooit van gehoord. In de nieuwsbrief van reisboekenhandel De Zwerver viel mijn oog op de gids Wandelen in de Vogezen, inderdaad een onedaywalks-uitgave.
Inmiddels ligt die gids hier opengeslagen op tafel. Want ook al kan het nu en ook de komende maanden waarschijnlijk nog niet, wandelen in de Vogezen, er over lezen in deze wandelgids is een goede tweede.
Intrigerende foto dit, gemaakt door de Schotse fotograaf Eric Watt in Glasgow, vermoedelijk ergens in de jaren zeventig. Met een beetje fantasie kun je er een hoop symboliek in zien.
Zou het echt zo zijn dat we op woensdag 21 april weer eens een keer naar de kroeg kunnen? Ik moet het nog zien hoor, daar niet van, maar uiteraard hoop ik dat het zo is. Het zou immers weer een grote stap voorwaarts zijn.
Sinds ik vanmiddag het bericht las dat het kabinet overweegt de terrassen vanaf die datum weer open te laten gaan, zit dit liedje in mijn hoofd. Onbewust ben ik kennelijk aan het oefenen of ik het nog wel kan, twee bier en een zakje chips bestellen.
We waren er voor de eerste keer in 1984, in Rome. En de eerste indruk die dit plein op me heeft achtergelaten, ben ik nooit meer kwijtgeraakt. ‘Wat een enorme suikertaart’ dacht ik toen het grafmonument voor koning Victor Emanuel II aan de Piazza Venezia zag.
Dus toen ik vanochtend in de Volkskrant een twee pagina’s grote foto van dit plein zag staan – vanwege de eerste vrouwelijke verkeersagente die hier aan de slag gaat – was dat dan ook mijn eerste gedachte: het is en het blijft een enorme suikertaart.
Weblog 