Is er sprake van staatssteun bij het wegkopen van een varkensboerderij in Gemert? Wordt er inderdaad veel en veel te veel geld betaald om de geuroverlast van deze iets meer 4000 dieren weg te krijgen?
Fractievoorzitter Jan Vroomans van Politiek op Inhoud in de gemeenteraad van Gemert-Bakel vindt wel. Hij vraagt de Europese Commissie nu om een oordeel.
Heerlijk, dat we weer een Nationale Kop van Jut hebben. Dat levert veel vrolijke momenten op in deze donkere dagen. Alhoewel: de kritiek van Folkert Jensma in NRC – hieronder – snijdt natuurlijk ook wel degelijk hout.
Deze foto maakte ik in januari 2010 in Helmond, in de toenmalige popzaal Lakei. Dat was tijdens een optreden van? (Mooie quizvraag)
Het was uiteraard een optreden van DMC, een van de drie leden van hiphoptrio Run DMC, tijdens zijn tour door Europa. Geweldig om de naam Helmond te zien tussen al die wereldsteden op het bijbehorende tourshirt.
Nog steeds spijt van dat ik dat niet gekocht heb, toen.
Voor de liefhebbers, een vers stukje David Byrne met een klassieker van de Talking Heads. “This Ain’t The Mudd Club, or CBGB’s…”
Weinig? Helemaal niets, denk ik.
In De Groene van deze week.
Intrigerende serie: ‘Fortuyn: On-Hollands’. Van de acht afleveringen heb ik er nu vier bekeken. En telkens denk ik: dit zou ook over nu kunnen gaan, in plaats van over eind jaren negentig en de jaren nul, tot aan de moord op Pim.
Wat me nog het meest frappeert is het onverhulde racisme bij veel mensen. De haat tegen buitenlanders die er bij een aantal mensen in de serie van af spat.
Die haat deed me denken aan dit nummer, van The Specials- onder de naam Special AKA. Bij uitstek de band die zo’n 45 jaar geleden de brug tussen verschillende culturen zo mooi wist te slaan.
Het mocht niet van de ACM. Maar van de staatssecretaris wel. Nu blijkt dat het van de rechter ook niet had gemogen: de overname van Sandd door PostNL. Alle argumenten van de staatssecretaris worden van tafel geveegd.
Van welke politicus het zes jaar geleden wel mocht? Van dezelfde die nu als minister een kruistocht tegen de publieke omroep is begonnen.
Mooi om te lezen, dit wensenlijstje voor een nieuw kabinet, in de wekelijkse column van Tom-Jan Meeus in NRC. Tegen het oprukkend onfatsoen.
Een stevige uitspraak van PvdA-gedeputeerde Stijn Smeulders uit Helmond. Hij heeft het over de manier waarop er in Den Haag gekeken wordt naar het oplossen van de vele verkeersproblemen in deze provincie.
Nou, gelijk heeft-ie. En dan komen de A2, de A67 en de N279 in het hele verhaal nog eens niet of nauwelijks aan bod. Het hele verhaal is hier te lezen.
Het weblogje van gisteren over Lux-A-Flex deed me terugdenken aan de muziek waarnaar ik rond 1980, 1981 veel luisterde. Een van de bands was de Engelse punkband Sham 69.
Wat me aansprak in deze muziek? Die is hard, snel en simpel. Korte nummers, en duidelijke teksten over het straatleven in London. Zoals in het liedje hieronde, van hun eerste lp, Tell Us The Truth. Samen met That’s Life hun beste.
Begin 1981 speelde ik in een bandje, samen met enkele schoolvrienden. Lux-A-Flex was de naam van de band. Ik zat achter de drums, Harry speelde bas, Jos gitaar en Sjef was de zanger.
Het was in de tijd dat punk nog populair was, net als new wave, reggae en ska. Met Lux-A-Flex speelden we een mengeling van die stijlen, met de nadruk op punk.
Ons avontuur duurde slechts een half jaartje en bracht ons op verschillende podia in de regio. Maar het ging ons allemaal nogal te hard: de verleidingen van het muzikantenleven waren te groot, in een tijd dat Herman Brood het (verkeerde) voorbeeld gaf.
Een van de nummers die we op ons repertoire hadden, was ‘The Harder They Come’ van de afgelopen week overleden Jimmy Cliff, wel in de uitvoering van Joe Jackson. Achteraf gezien was de keuze voor dat nummer beslist geen toeval.
Sampa doet haar naam ‘The Great’ eer aan: heerlijk nummer, dit: mooie beat en een melodie als een oorworm.
Hoogbejaarde nonnen die hun oude klooster kraken, ik ben dol op dit soort berichten. Of ze nu waar zijn of niet. (In dit geval wel, trouwens)
Scherpe ingezonden brief, onlangs in de Volkskrant.
#zonderwoorden
Interessant interview met een man wiens muziek ik al een tijdje met veel plezier volg. Inderdaad, de zoon van. Maar dat geheel en al terzijde.
Prachtige expositie in H’Art in Amsterdam: werk van beeldend kunstenaar Brancusi, een Frans/Roemeense artiest die in de eerste helft van de vorige eeuw naam maakte.
Best lastig om als leek in de abstracte werken de figuren te ontdekken die ze volgens de kunstenaar zelf voorstellen. Maar dat maakt het ook wel interessant.
Compleet met een playlist van het MoMa in New York, trouwens:
Ik heb het vast maar even (vrij) voor u vertaald. Het betekent: ik voel me al een stuk beter!
Tsja, het is vrijdagavond, hè.
Doet me denken aan een reclame-tune van lang geleden: van Lego kun je alles maken.
Leerzame cartoon, vanochtend in de Volkskrant.
Ik weet het niet hoor. Maar dit lijkt me toch wel een redelijk eentonige tentoonstelling.
Interessant om te lezen hoe Frank Heinen in de Volkskrant samenvat waar het in zijn ogen in de politiek aan ontbreekt.
Kamagurka reageert in NRC op de reorganisatieplannen bij een grote, winstgevende bank.
En in de Volkskrant plaatst Peter de Waard met een blik op de geschiedenis van deze bank kritische kanttekeningen bij die plannen.
Zonder nadere toelichting.
Hulde voor de beslissing van burgemeester van Erik van Merriënboer van Terneuzen. Hij neemt ontslag omdat de gemeenteraad en zijn wethouders er een zooitje van hebben gemaakt en hij zo niet langer verantwoord zijn werk kan doen.
De conclusie in de Volkskrant is terecht: de druk op lokale politici in kwesties als de opvang van asielzoekers is enorm, dankzij de chaos in Den Haag.
Gummbah in de bocht, heerlijk. Gevonden in de aan deze tekenaar gewijde Facebook-groep.
Een paar dagen na dit bericht – over een schilderij van Gustav Klimt – lees ik dit verhaal: over een recordbedrag voor een – inderdaad prachtig – werk van Frida Kahlo. Waar gaat dit nog over? Net als in de (betaalde) voetballerij is elke verhouding zoek, lijkt mij.
Nog even wat rechtzetten. Onlangs plaatste ik een filmpje van Channel One-dj Michael Campbell. Ik verkeerde in de veronderstelling dat dit dezelfde Michael Campbell was als de reggae-dj en -muzikant die bekend werd onder de naam Mikey Dread.
Dat blijkt niet zo te zijn, zo maakte een attente lezer mij duidelijk: Mikey Dread is in 2008 overleden, en dat had ik dus kunnen en ook moeten weten.
Als goedmaker nog een clip van een reggae-avond van Channel One. Wederom een geweldig dubnummer.
Weer wat geleerd. Ik weet nu wat een rioolkarper is. Al betwijfel ik of ik dat eigenlijk wel had willen weten.
Weblog 