Author: Hans Vermeeren

We waren zaterdag in het Rijksmuseum in Amsterdam, voor de tentoonstelling Modern Times: fotografie in de twintigste eeuw. Een heel aardige tentoonstelling, met veel bekend en veel onbekend werk.

Een jaar geleden waren we ook al eens in dat museum, tijdens de Nacht van de Geschiedenis, en toen hebben we in alle rust de eregalerij kunnen bekijken: prachtige werken van onder anderen Jan Steen, Vermeer en – uiteraard – Rembrandt.

Die rust was zaterdag ver te zoeken in het Rijksmuseum: het hing er werkelijk met de benen buiten: lange rijen voor de koffie en – vooral – bij de garderobe. En bij de Nachtwacht natuurlijk, want dat schilderij werkt kennelijk als een magneet.

Even kort terugblikken op afgelopen vrijdagavond: toen we met Vraag42 (John, Geert, Luc en ik) voor de tweede keer een pubquiz buiten de deur deden: de quiz die we in Lokaal42 in Helmond doen (en die in januari weer van start gaat), maar dan aangepast aan de lokale omstandigheden.

In dit geval ook met vragen over Veldhoven en over hockey, want we waren opnieuw te gast bij hockeyclub Basko. En net als de vorige keer was het een drukbezochte, gezellige avond waarbij de winnaars aan het einde naar huis gingen met een wisselbeker. Oftewel: op naar de derde Basko pubquiz.

Een jaar of tien geleden werd ik als verslaggever van de Helmondse redactie van het ED eens een keer zelf geinterviewd. Door een medewerker van een adviesbureau dat in de arm was genomen door de Helmondse woningbouwcorporatie Woonpartners. Woonpartners wilde wel eens weten hoe er in de stad werd aangekeken tegen deze corporatie, en hoe er in Helmond gedacht werd over de taken die een corporatie heeft of zou moeten hebben.

Ik vond toen dat woningbouwverenigingen zich vooral bezig zouden moeten houden met de taak die ze bij hun oprichting meegekregen hadden, namelijk het fatsoenlijk en betaalbaar huisvesten van mensen die niet het geld hebben zelf een huis te kopen.

Die adviseur was dat niet met me eens, zei hij. Ik moest die taak veel breder zien, vond hij. Maatschappelijk ondernemen noemde hij dat toen al, geloof ik. Nooit meer iets van gehoord, later.

Met de kersverse conclusies van het eindrapport van de parlementaire enquêtecommissie die onderzoek deed naar de huursector vandaag in het nieuws wilde ik dat toch nog even kwijt.

Zondagmiddag vanaf drie uur op vijf plekken in het centrum van Helmond: Bluesroute 2014. Onder andere bij Lokaal42 aan de Markt. En als je je afvraagt wie daar in Lokaal tussen de optredens door van die messcherpe of juist aan alle kanten rammelende garagepunkblues staat te draaien; Sjuust. C’est moi.

Blijft een onbegrijpelijk fenomeen, die chipcard. Saldo is te laag bij het inchecken. Moet het eerst ophogen. Saldo is 14 euro. Ritje kost drie euro. Wie snapt dat? Ik niet.

De trein heb ik in ieder geval gemist doordat er twee wachtenden voor me waren bij de ophoogautomaat. Grmbl.

Blijft een leuke ervaring, nu eens een keer niet alleen als journalist in de krant staan maar ook als fotograaf, en dan nog wel paginagroot in de ED-weekendbijlage Spectrum. Met deze foto van een veld vol klaprozen, gemaakt in Noordoost-Frankrijk, wandelend op de GR5, onderweg naar Nice. Gemaakt met een telefoon, overigens: een Samsung Galaxy Note II met 8-megapixel-camera.

Hier staat het weblog over onze ervaringen op dat wandelpad. En hier GR5 is het verhaal dat ik daarover schreef te lezen.

Al vijf jaar lopen we met de regelmaat van de klok etappes op de GR5, het wandelpad tussen (in ons geval) Maastricht en Nice in zuid-Frankrijk. Op dit weblog houd ik per etappe onze ervaringen al bij. Maar voor de krant heb ik nu een rode draad door al die ervaringen getrokken, en er een verhaal over geschreven.

Dat staat morgen (zaterdag) in de wekelijkse Spectrum-bijlage, is fraai vormgegeven door Kerstin Zabransky en van een heldere routekaart voorzien door Elise Rave. En de foto’s, die maakte ik zelf, onderweg naar Nice.

Nice!

Ook deze is voor in de agenda. En ook tijdens de Bluesroute 2014, op zondag 2 november vanaf 15.00 uur,  sta ik in Lokaal42 – de Blues Kitchen – de hele dag achter de turntables.

Voor in de agenda…..

Het zijn kleinoodjes die ik al jaren koester; een handjevol nummers van de The Beat van Paul Collins: Walkin’ Out Of Love, Rock ‘n’ Roll Girl en Don’t Wait Up. Soms draai ik die liedjes jaren niet, en dan weer wekenlang haast elke dag. Het zijn klassiekers, wat mij betreft: energieke, catchy meezingers met een scherp randje.

Eerlijk gezegd was ik Paul Collins niettemin een beetje vergeten totdat ik vandaag een nieuwe, onlangs verschenen cd van hem tegenkwam: Feel The Noise. Aardige plaat, daar niet van. Maar geen topper.

Eén nummer steekt er met kop en schouders bovenuit: I Need My Rock ‘n’ Roll, als ik het goed heb een klassieker-in-de-dop. En met een aardige, zichzelf-relativerende videoclip.

Het is vandaag Nationale Krokettendag. Maar bij gebrek aan kroketten hier op het werk hebben we onze toevlucht moeten nemen tot chocola. Niks mis nee hoor. Ook erg lekker, Merci!

Leuk hoor, een regionale krant maken. Meer nieuws over de Cacaofabriek in Helmond. Het laatste nieuws over de burgemeestercrisis in Laarbeek. En intussen ook nog allerhande politieke verwikkelingen in Nuenen.

Morgenvroeg allemaal op de deurmat.  

Leuk klusje; mijn ouders wegbrengen naar het vliegveld voor hun vakantie van vier weken in Spanje.

Niks mis mee, met dat Ei van Columbus van de C2000.  Smaakte heerlijk. #avonddienst

Terwijl de rest van onze tuin al richting herfststand gaat, is deze passiebloem alsnog aan een zomeroffensief begonnen.

Morgen is het de eerste zaterdag van de maand. Dat betekent voor mij dat ik van 22.00 tot 02.00 uur achter de knoppen sta tijdens Swinglokaal in Lokaal42.

Met vette dubreggae, supersnelle ska, scheurende Ramonesgitaren, garagerockers, dampende rhythm ‘n’ blues, obscure jazz, Stax en Motown, onbekende (post-)punkers en een gezellige dansplaat. En, als de omstandigheden daartoe aanleiding geven, misschien zelfs wel met een romantisch schuifelplaatje.

Behalve dat we graag wandelen aan de Hollandse kust en in Frankrijk, op het GR5-pad naar Nice, wandelen we ook graag in de buurt. Een van onze favoriete plekken – al jaren – is natuurpark De Groote Peel bij Ospel, een kilometer of wat ten zuiden van onze woonplaats gelegen.

Het is er dood- en doodstil, meestal. En de natuur is er prachtig. En in deze tijd van het jaar liggen de vennen in De Groote Peel er helemaal mooi bij, getuige deze foto. Waar eerlijkheidshalve wel een gelikt filtertje aan te pas is gekomen.

Vaste lezers van dit weblog weten dat ik behalve van Paul Theroux, Asterix & Obelix, John Cleese en Guust Flater ook weg ben van de boeken van schrijver Bill Bryson. Wat de overeenkomst is tussen deze schijnbaar willekeurig vier namen? Dat ik door hen regelmatig van de bank val van het lachen.

Van de Amerikaanse, in Engeland wonende, voormalige journalist en hoogleraar Bryson verscheen onlangs ‘De zomer van 1927’, over een sleuteljaar in de Amerikaanse geschiedenis. Het is het jaar van – onder andere – Charles Lindbergh, van Al Capone, van Babe Ruth en van ongekend natuurgeweld.

Bryson beschrijft dit alles wederom met een scherp observatievermogen en oog voor detail, helder analyserend als altijd en met een geweldig gevoel voor humor. Precies zoals we van hem gewend zijn.

En dan te bedenken dat ik pas bij hoofdstuk vijf ben.

Een boekenpresentatie bijwonen is voor mij geen alledaagse bezigheid. Vandaar dat ik het erg leuk vond om er afgelopen zondag in Utrecht bij te zijn toen Luc de Graaf en Rob Koops hun tweede boek – na hun debuut ‘Op pad met de nar’ uit 2005 – ten doop hielden.

Nog leuker wordt het als je vervolgens met de auteurs van ‘Ulftingenwest, Jouw geluk begint hier’ op de foto mag. Nou ben ik al heel gelukkig met mijn vrouw, kinderen, familie, vrienden, collega’s, werk en hobby’s.

Maar dit toefje slagroom op de taart maakt dat geluk nagenoeg compleet, dat begrijpt u wel. En dat wil ik graag met u delen.

Vrijdag achter de decks in de Cacaofabriek in Helmond, bij de Roots & Bluesfabriek met de Hoodoo Monks, de Feliciano’s en de Bad Back Bones (aanvang 21.00 uur). Met een portie meer en minder ingetogen blues, rock ‘n’ roll, rockabilly en rhythm ‘n’ blues.

En zaterdag achter de decks in Lokaal 42, tijdens mijn vaste, eerste-zaterdag-van-de-maand Swingavond. (vanaf 22.00 uur). Met behalve de net genoemde stijlen ook de nodige punk, reggae, dub, ska en wat lekkere dansplaatjes op de draaitafels.

Druk? Mwah. Zin in! De plaatjes staan al klaar.

Zo af en toe krijg ik wel eens en bekeuring voor te hard rijden. Meestal een kilometer of drie, vier boven de maximaal toegestane snelheid. De laatste bon was toch al weer een tijdje geleden. Gisteren en vandaag kreeg ik maar liefst drie keer post uit Leeuwarden: drie keer te hard op dezelfde plek: de Europaweg, in dezelfde week: begin augustus.

Ik zal alle hier thuis geslaakte vloeken maar voor me houden, en in het midden laten om wat voor boetebedrag het gaat. Ik zal het er maar op houden dat we er een keer of wat goed van uit eten hadden gekund.

Dinsdag 26 augustus. Buiten regent het zo hard en is het zo koud dat het lijkt alsof de herfst al begonnen is. Daarom morgen in de krant: de kerstshow bij Coppelmans. En dat is géén grap, nee.

Ik meld het nu vast even, maar morgen staat het in de krant. Echt waar. Goed nieuws. Als de weerdeskundologen het deze keer bij het rechte eind hebben, tenminste.

Het is een van mijn favoriete liedjes van Nick Cave, ‘The Mercy Seat’: somber, donker en meesleepend. Geen idee waar het over gaat maar desondanks een dijk van een nummer.

Tijdens onze recente reis door Ierland bezochten we in Limerick de lokale kathedraal, waar we in een hoekje stuitten op een verzameling ‘mercy seats’ uit het einde van de vijftiende eeuw. Fraai gedecoreerde ‘stoelen’ voor monniken die in het koor urenlange missen moesten doorstaan.

Ik schrijf ‘stoel’ omdat de zitting bij deze koorstoelen niet op de normale hoogte zit, maar op stahoogte. Zodat de monniken tijdens de missen zonder te gaan zitten af en toe even uit konden rusten op hun mercy seat.

Fascinerend gezicht vanochtend, onderweg naar het werk in een weiland langs het Eindhovens kanaal, vlakbij de Dommel en de Urkhovenseweg: een stuk of zestig, zeventig ooievaars die rustig door het gras kuierden.

ED-fotograaf Kees Martens maakt vervolgens vanochtend deze foto’s. Prachtig!

De huizenprijzen zijn in juli 1,9 procent gestegen ten opzichte van juli vorig jaar. Volgens het Centraal Bureau voor de Statistiek is het vierde maand op rij dat de huizenprijzen stijgen, meldt het ANP hedenochtend.

Goed nieuws dus, voor verkopers, makelaars, banken, verhuizers, woninginrichters, schilders, parket- en tapijtleggers en ga zo maar door. Voor nagenoeg iedereen dus.

In vier avonden tien afleveringen van The Bridge seizoen twee achter de kiezen. Verslavend, deze Deens/Zweedse serie? Mwah….

Okay, de plot is wat ingewikkeld en wordt in de loop van deze serie steeds ingewikkelder en ietwat ongeloofwaardiger. Maar de serie is goed geacteerd, erg mooi gefilmd, kent een paar (zeer) intrigerende karakters en is gewoon superspannend.

Vandaar dus.

Honger of trek? Over die vraag kun je een hele boom opzetten, zoals internist Frank van Berkum in het ED van morgen doet: honger is lichamelijk en trek is psychisch, betoogt hij (kort samengevat).

Die vaststelling doet wat mij betreft helemaal niets af aan het feit dat ik dagelijks om een uur of twaalf, half een barst van de honger en enorme trek heb in een paar boterhammen met kaas en worst.

Stijging huizenverkoop zet door, meldt het Kadaster via het ANP. In juli ’14 zijn er meer huizen verkocht dan in juli vorig jaar. Tegelijkertijd zakt de autoverkoop in 2014 tot laagste niveau in 45 jaar, verwacht Aumacon, het kenniscentrum voor de autobranche.

Zou het ene iets met het andere te maken hebben? Is de economie eindelijk met een (lichte) opleving bezig? Of juist niet?

Ik kan er nog geen kaas van maken. Alexander Pechtold wel. De D66-leider maakt zich zorgen over de middeninkomens in 2015. Hij wil dat die in 2015 meer te besteden krijgen door lastenverlichting.

Dit verhaal tekende ik op tijdens een weekenddienst in november 2006. Even teruggehaald uit het ED-archief vanwege het nieuws over het faillissement van Boszicht.

Tientallen bezoekers tijdens open dag Helmonds bordeel

door Hans Vermeeren

HELMOND Altijd al willen weten hoe het er uitziet aan de binnenkant van Club Boszicht in Helmond, maar nog nooit naar binnen durven stappen?
Jammer dan, kans gemist.
Afgelopen zaterdag hield het bordeel aan de Bakelsedijk in Helmond open dag. Meer dan zeventig nieuwsgierige Helmonders grepen tussen één en vijf uur deze kans wèl.
En dat waren er veel meer dan beheerder André de Vries had gedacht. „Ik had op een man of twintig, dertig gerekend. Maar kennelijk is de drempel om hier naar binnen te stappen voor veel mensen toch niet zo hoog als soms wel eens gedacht wordt.”
Initiatief voor de open dag – onder de naam Nationale Relax Dag – is genomen door de branchevereniging. Nu de prostitutie sinds enige tijd door de overheid wordt gereguleerd, willen die vereniging en de bordeeleigenaren laten zien dat het er in de legale bordelen precies volgens de regels aan toe gaat.
De Vries: „Daarom hebben we nu de deuren opengezet voor iedereen en voor alle nieuwsgierigen. We hebben niets te verbergen. Iedereen mag zien wat hier gebeurt.”

De bezoekers zaterdagmiddag in Boszicht geven hun ogen dan ook goed de kost. Aan de bar zit een wat ouder echtpaar van een biertje te genieten. Het zijn buren, altijd al nieuwsgierig geweest wat er zich afspeelt achter de deuren van de club. Ook uit de vlakbij gelegen wijk Dierdonk komen wat mensen een kijkje nemen. Op de achtergrond klinkt een stevig Nederlandstalig liedje. De bezoekers schuifelen ietwat onwennig rond tussen bar met hapjes en drankjes, de lapdance-paal met manshoge spiegel en de chique zithoek. In die zithoek hebben enkele schaars en uitdagend geklede dames plaatsgenomen.
Een van de bezoekers raakt al snel in een geanimeerd gesprek verwikkeld met een donkerharige dame met pronte buste. Even later is het duo verdwenen.
„Natuurlijk zit er ook potentiële klandizie tussen de bezoekers van vandaag”, erkent De Vries. „Maar dat is niet het doel. Dat doel is drempels slechten.”
Achter de rug van De Vries verlaat een groepje van een stuk of acht jonge jongens vol bravoure en met een big smile op het gezicht het pand.
Ze komen uit een andere zithoek, voorzien van een levensgroot tv-scherm. Op dat scherm zijn een vrouw en twee mannen verwikkeld in allerlei ingewikkelde acrobatische hoogstandjes, waarbij de lichaamssappen rijkelijk vloeien. ’Oeps’ klinkt het uit de mond van De Vries. „Dat is niet de bedoeling op deze dag. Snel even een ander kanaal opzetten.