Een bericht in de categorie ‘niet leuk’: een kras van meer dan twee meter lang op de zijkant van onze auto. Van achterspatbord via achter- en voordeur tot en met het voorspatbord. En goed diep.
De dader? Onbekend, uiteraard. Resultaat van dit staaltje vandalisme: een hoop ergernis en chagrijn, flink wat geregel en gebel en tot slot een enorme rekening van de garage.
Met veel belangstelling de reconstructie gelezen die mijn ED-collega’s John en Chiel maakten van wat er vooraf ging aan de opening van de prestigieuze Cacaofabriek in maart dit jaar in Helmond.
Het verhaal staat morgen/zaterdag pas in de krant, in de wekelijkse bijlage Spectrum, dus ik zal niet uit de school klappen. Maar het zal geen verrassing zijn dat het het verhaal – zonder nadrukkelijk met de beschuldigde vinger te wijzen – aardig weet bloot te leggen waar het mis is gegaan de afgelopen jaren.
Met de nadruk op afgelopen jaren. En niet op afgelopen maanden.
Eens even lekker ongegeneerd reclame maken voor de Zomeravondswing bij Lokaal42, de komende weken. Elke vrijdagavond na de Kasteeltuinconcerten een afterparty. Van half elf tot in het holst van de nacht. Met vet swingende muziek, gedraaid door de vaste dj’s van Lokaal.
Komende vrijdag is de eerste Zomeravond Swing met Jeremy/Djer. Gun Salute! BLAM!
Bij OJA in Aarle-Rixtel zijn ze ongetwijfeld de hele dag al flink aan het skanken tijdens het reggaefestival Lowman 2014. Vanaf half negen vanavond is er er een afterparty. De plaatjes die dan te horen zijn, heb ik vanmiddag bij elkaar gezocht: een flinke stapel ouwe ska, bluebeat, rocksteady en wat heavy dub en een stevig aantal oude en nieuwe reggae-klassiekers. Hit the town!
Hoe dat ook alweer zat, vroeg een collega, met dat nieuwe terrasje bij ons in de tuin, met die pallets, vlondertegels, bloembakken, tuinstoelen en – vooral – die deur tegen een blinde muur. Want het klonk allemaal wel leuk maar ze wist niet hoe ze het zich moest voorstellen.
Daarom op speciaal verzoek een foto van wat ik in gedachten ons Piet Hein Eek-terras genoemd heb, omdat het is gemaakt van afdankers, spullen uit de kringloopwinkele en van Marktplaats en – eerlijk is eerlijk – twee nieuwe plantenbakken (met opruimingskorting).
O ja, die deur – een trompe-l’oeil – leidt inderdaad naar nergens.
Vandaag voor het eerst wat rondgelopen in de omgeving van mijn nieuwe werkplek. Strijp-S. Mooie omgeving, met al die oude Philipsgebouwen vol historie. Mooi ook dat er zoveel oorspronkelijke elementen van dit voormalige industrieterrein behouden zijn gebleven, zowel binnen als buiten.
Maar het allerleukste dat ik vandaag tegen kwam, waren niettemin de bloemen in de wegberm. En daar bedoel ik verder hélémaal niks mee.
Dat was ‘n mooi feestje, afgelopen zondag op de Markt in Helmond voor de deur van Lokaal42; Pinksterpop 2014. Vette bands, ‘n gezellige sfeer, goeie buurt en mede dankzij een goeie organisatie een daardoor vlekkeloos verlopen dag.
En wat betreft mijn eigen aandeel daarin qua pauzemuziek: mooi om te zien dat Crazy Horses van de Osmonds er nog steeds in gaat als koek.
Packed my suitcase met een flinke stapel punk-blues-garage-rock&roll-rhythm’n’blues-soul-dub-reggae-ska voor een dagje draaien tijdens Pinksterpodium, straks vanaf drie uur op de Markt in Helmond bij Lokaal42.
Al een paar jaar lopen we op het lange-afstandswandelpad GR5, van Maastricht naar Nice. Een hele onderneming, maar desondanks zijn we al tot zo’n 80 kilometer ten zuidoosten van Nancy gekomen.
Hoe verder weg, hoe lastiger het is om alles logistiek gezien voor elkaar te krijgen. Daarom is wandelen op dit meer dan 2200 kilometer lange pad wat ons betreft alleen nog maar mogelijk in de vakanties.
Maar omdat we graag wandelen, en dan niet alleen een rondje om de wijk, maar met een ‘doel’, zijn we vandaag daarnaast ook aan een ander, wat langer wandelpad begonnen, het Deltapad: vanaf de Belgische grens bij Sluis in Zeeuws-Vlaanderen tot aan Hoek van Holland.
180 kilometer in eigen land, dat is nog te overzien…
‘Leuk’, dacht ik van de week toen ik thuis kwam en post uit Frankrijk op de deurmat aantrof. Maar die gedachte was even zo snel weer weg als-ie was opgekomen toen ik de post had opengemaakt. Want in de enveloppe van de Franse overheid trof ik een kennisgeving van overtreding aan.
Op de snelweg tussen Dijon en Nancy had ik namelijk drie kilometer te hard gereden, Kosten: 45 euro, binnen 45 dagen te voldoen. Gelukkig zat er voor dat betalen een uitgebreide handleiding bij.
Drie kilometer. Heb ik er niet eens plezier van gehad, van die 45 euro.
Een paar jaar geleden kwam ik tijdens het stappen regelmatig de Helmondse tekenaar, illustrator, cabaretier en zanger Jan Vriends tegen. Dat was vaak aan de bar van het Muziekcafé. Meestal dronken we dan samen een biertje. En af en toe maakte Jan dan een tekening van me, op een bierviltje.
Die viltjes heb ik altijd bewaard, met het idee dat het immers om echte Jan Vriends’en ging – kleine kunstwerkjes. Vanochtend, bij het opruimen van wat dozen op zolder, kwam ik ze toevallig weer eens tegen. Een beetje vergeeld weliswaar. Maar nog steeds keileuk, Jan!
Het blijft een raar idee dat je 50 cent moet betalen om je autobanden op te kunnen pompen. Vijftig cent voor wat lucht. Gebakken lucht, dat is het!
Drie Brabantse kranten. Drie keer Wubbo Ockels. En drie keer op een andere manier. In beeld gebracht dankzij #blendle
Ergens rond 1981 bracht studiegenoot Frederieke uit London een originale Harrington voor me mee, een mooi hip jack dat destijds populair was onder de liefhebbers van punk, reggae, ska en mod. Ik heb dat jack tijden lang intensief gedragen maar het op enig moment toch afgedankt, waarschijnlijk bij een verhuizing.
Twee weken geleden, in Barcelona, liepen we in het centrum door een straatje met uitsluitend hippe winkels. Vol met vintage lp’s, kleding en schoenen. En ergens daartussen een rek vol met gloednieuwe Harringtons. Ik heb er meteen eentje gekocht.
Een impulsaankoop, dus. Maar wel eentje waar ik erg blij mee ben.
Interessant museum in Ter Weksel: een museum vol momentane kunst.
Oftewel zeven lege zalen, aldus directeur Kees van Kooten. In het prachtige fotoboek ‘Ons kent ons’ met alle typetjes van Koot en Bie.
De eerste keer dat we in Barcelona waren, begin jaren tachtig, schoot het nog niet zo op met de bouw van de Sagrada Familia van architect Gaudi. Er stonden een paar kerktorens met daar omheen heel veel toeristen. De tweede keer dat we gingen kijken, een jaar of tien geleden, was er wat vaart gemaakt: er werd onder toeziend ogen van talloze toeristen volop gebouwd aan het middenschip.
Anderhalve week geleden waren we er weer, en het was er nog steeds druk: kennelijk gaat er een enorme aantrekkingskracht uit van het enigszins merkwaardige gebouw. We zagen deze keer het eind van de bouwwerkzaamheden in zicht komt. Zoals ook van een afstandje – de berg Montjuic – duidelijk is te zien.
We hebben met elkaar afgesproken dat we terug gaan naar Barcelona als de kerk klaar is.
Nooit geweten dat Eindhovenaar Peter Koelewijn de grote man was achter de hit ‘Beestjes’ van Ronnie & de Ronnies, ergens diep in de jaren zestig, (‘Weet je wat ik zie als ik gedronken heb? / Nou Nou? / Allemaal beestjes’)
Daar kwam ik gisteren achter bij de voorbereidingen voor de Eerste en Enige Echte Helmondse Popquiz die we binnenkort (in Lokaal42 uiteraard) weer gaan houden.
Wat ik ook niet wist was dat zangeres Karin Kent -‘Dans je de hele nacht met mij’, uit diezelfde tijd – ook een handjevol Engelstalige nummers op haar repertoire had staan. Waaronder een fantastische uitvoering van een nummer dat bekend werd dankzij Linda Ronstadt maar oorspronkelijk (zeer doorleefd) werd gezongen door soulzangeres Betty Everett.
Hij smaakte best goed, die ‘classic club sandwich’ van het benzinestation. Maar om nou dit op de verpakking te zetten? Dat vind ik toch wel een beetje overdreven.
Altijd leuk als het regent op een maandagmiddag: oude foto-albums doorbladeren. En meteen een beetje inspiratie opdoen voor de meivakantie.
Er zijn maar weinig boeken die zo veel indruk op me gemaakt hebben als 100 Jaar Eenzaamheid van Gabriel Garcia Marquez. Ik het in de loop der jaren dan ook vele malen herlezen, net zoals ik verschillende andere indrukwekkende boeken van Marquez nog regelmatig uit de boekenkast getrokken heb.
In de kranten van vanochtend is zijn werk uitgebreid beschreven en bezongen. Daar kan ik niets meer aan toevoegen. Behalve dan dat ook ik van zijn werk met volle teugen genoten heb.
Halverwege de jaren negentig was ik in Helmond politiek verslaggever van het Eindhovens Dagblad. Een turbulente periode, omdat het stadsbestuur flink aan de weg timmerde, er van alles te doen was in de stad, er heel wat spraakmakende mensen rondliepen en de communicatielijnen tussen stad en krant kort waren.
Een van de politici met wie ik toen te maken had, was Ans van Loon. Ze was fractievoorzitter voor het CDA in de gemeenteraad, en was dat eigenlijk bij toeval geworden door personele problemen bij het CDA. Ans was niet alleen een erg vriendelijke vrouw, toegankelijk en betrokken; ze deed haar werk ook prima: integer en correct.
Tegen het einde van die raadsperiode bleek dat het partijbestuur Ans in de politieke toekomstplannen een wat minder prominente plek had toebedeeld dan ze had verwacht en waar ze recht op had. En daarom hield ze de eer aan haarzelf. Daarna spraken we elkaar jaren zelden meer.
Dankzij Facebook en Twitter hadden we de laatste tijd af en toe weer wat digitaal contact. Als ik een mooie kleurige foto op dit weblog zette, reageerde ze altijd. Ook al wist ik dat ze ziek was, het was toch even schrikken toen ik vanochtend haar overlijdensadvertentie in de krant zag staan.
Ik heb vanmiddag nog eens nagelezen wat ik destijds over haar schreef. Een ding sprong daarbij in het oog: ze was onvoldoende een politiek dier, vond het CDA-bestuur destijds.
Een groter en beter compliment had Ans niet kunnen krijgen.
Was vanmiddag wat oude tijdschriften aan het doorbladeren, onder meer het magazine Italië, voordat ze bij het oude papier belanden. Leuk tijdschrift, hoor: beschrijvingen van Italiaanse wijnen waar je spontaan dorst van krijgt; recepten om je vingers bij af te likken en ook nog talloze (foto-)reportages van dit prachtige land.
Dat bracht me er toe een fotoboek uit de kast te trekken dat ooit kocht bij De Slegte, met de mooiste foto’s van de Italiaan Gianni Berengo Gardin. Prachtige zwart/wit-beelden, uiteraard vooral geschoten in Italië.
Bovenstaande zou zo gemaakt kunnen zijn tijdens de opnames van het tweede deel van The Godfather, als Al Pacino op Sicilië op zoek is naar zijn roots en vergezeld wordt door enkele lijfwachten.
Zaterdag draaien tijdens Swinglokaal in Lokaal 42. Vandaag al wat muziek uitgezocht.
Oud, nieuw. Rijp, groen. Punk, rockabilly, rhythm ‘n blues, dubreggae, supersnelle ska en wat lekker vette hip hop en acid house. Kortom: van alles en nog wat.
Of met een mooi woord samengevat: eclectisch.
Leuk idee van The Guardian, op Streetview van Google Maps op zoek gaan naar de plekken waar foto’s voor bekende elpee/cd-hoezen zijn genomen. Op Facebook en Twitter zag ik gisteren en vandaag al tal van plekken en hoezen voorbijkomen. NRC is inmiddels bezig hetzelfde te doen voor Nederlandse hoezen.
Zelf maakte ik een paar weken geleden, in Londen, een foto van de Battersea Power Station. In het volle bewustzijn dat die energiecentrale figureerde op de hoes van een elpee van Pink Floyd – Animals -, eentje die ik niet meer in de kast heb staan omdat ik er geen bal aan vond trouwens.
Mij ging het dan ook meer om de voorgrond: de telefooncel, de fietsen en de rivier. Met een paar typerende schoorstenen op de achtergrond, meer niet. Jammer alleen dat de rivier niet te zien is, en dat er een lantaarnpaal voor de telefooncel staat, waardoor de foto eigenlijk gewoon mislukt is.
Het schiet er de laatste tijd steeds vaker bij in, dit weblog. Oorzaak: grote concurrentie van andere sociale media.
Daarom vannacht als goedmakertje een niet-actuele foto. Gemaakt in Parijs, vorig weekend, in de Notre Dame. Met licht van Philips. Dat dan weer wel.
Parijs is vies en duur, zit vol zwervers en andere haveloze types, is druk en rumoerig en de meeste mensen zijn er vrij onvriendelijk.
Toch hebben we er met z’n vieren een hartstikke fijn weekend gehad.
Simpelweg omdat het heerlijk is over die kilometerslange boulevards te flaneren, omdat er prachtige gebouwen staan, omdat er fraaie parken liggen – zoals de Jardin Des Plantes en omdat we een reuzegezellige buurt met leuke winkels, cafés, terrassen en restaurants hebben ontdekt – de omgeving van de Rue Mouffetard – waar het nog niet stikt van de toeristen.
En dan heb ik het nog niets eens gehad over de overweldigende hoeveelheid kunst in de musea daar.
Tot dinsdagavond laat dacht ik: ik stem blanco omdat de geloofwaardigheid van de Helmondse politiek de afgelopen jaren volledig te grabbel gegooid is.
Maar toen ik in een contemplatieve bui gisteravond al mijn overwegingen daarvoor nog eens de revue liet passeren, besloot ik dat toch maar niet te doen. Ik ben vandaag gewoon weer gaan stemmen, zoals ik de afgelopen jaren steeds gedaan hen.
Niet omdat het kan. En niet omdat het werkt. Of meer van dat soort flauwekul. Maar omdat ik daardoor hoop, denk, verwacht dat het de komende jaren in mijn stad er dan misschien wat anders aan toe zal gaan dan jaren het geval was.
Op zijn minst in ieder geval een béétje.
Vrijdag in de krant, op de opiniepagina: een betoog van collega Arjen Vos en mij over de vraag waarom het in Helmond zo lastig – zo niet onmogelijk – is te gaan stemmen bij de komende gemeenteraadsverkiezingen. Inclusief zeven stellingen die dat standpunt onderbouwen. Maar het is een betoog met enkele verrassende conclusies.
UPDATE: Hier het hele verhaal.
Mooi om terug te kunnen kijken op een geslaagd bliksembezoek aan London, de stad waar wij hier in huis in de loop der jaren zo gehecht aan zijn geraakt. Dankzij het mooie weer hebben we uren door alle delen van het hart van de stad kunnen slenteren.
Bovendien hebben we ook een lange, geweldige wandeling kunnen maken langs de Theems, van Battersea Bridge aan de westkant van de stad tot aan Canary Wharf aan de oostkant.
Dankzij de app Runkeeper weten we dat dit een afstand van 17 kilometer betrof. Daarom zijn we vanuit de Docklands maar met de boot teruggegaan naar Hammersmith waar ons hotel stond.
De voorpagina van de krant van morgen/straks. Met dank aan Irene Wouters en Wendy van de Rijt. En met dank aan de lente, uiteraard.
Weblog 