Weblog

Vaste lezers van dit weblog weten dat de Engelse band Happy Mondays zwaar favoriet is op mijn digitale draaitafels. De hits van deze band uit begin jaren negentig staan nog steeds als een huis.

Ook de muziek van de hobbyband van enkele Mondays-leden, Black Grape, mag er zijn. Het redelijk recente nummer hieronder is er weer zo eentje dat zich als een oorworm in je hersenpan nestelt.

Begin de dag met een krantje, en een kop koffie. Maar zonder je te ergeren aan al dat onrustbarende nieuws.

Triest nieuws: de drummer van The Jam, Rick Buckler, is overleden. Negenenzestig jaar oud, veel te jong dus.

The Jam was een van de bands waar ik in mijn jeugd heel veel naar geluisterd heb. De liedjes en de teksten zitten in mijn geheugen gegrifd. Mooie herinneringen aan mooie en betekenisvolle muziek.

Ik zag de band een keer spelen, in 1980. Dat was in ‘t Karregat in Eindhoven. Met de Eindhovense Spiderz in het voorprogramma – al eerder op weblog gememoreerd.

De poster van dat optreden – hierboven – zag ik later terug op een tentoonstelling over The Jam in het Somerset House in London.

Aldus Hein de Kort. En ik maar denken dat het komt door de zorgen over allerhande onrustbarende ontwikkelingen in de wereld en in de Nederlandse politiek.

First things first. Juist op maandag.

De Amerikaanse striptekenaar Robert Crumb was (af en toe) zijn tijd ver vooruit.

Gummbah, gisteren in de Volkskrant en sinds kort ook op Bluesky. Veel navranter kan het niet.

Goedemorgen, dus.

En verder zeg ik he-le-maal niks over vingers voor de mond, wat nou’s en topclubpenalty’s via de VAR.

Verrassend? Eigenlijk niet. Want zo werkt het op veel plekken in de ambtenarij. Maar dat maakt het niet minder schokkend. Lees hier meer – en huiver.

Photoshop? AI? Je weet het maar nooit. In ieder geval: wel hoopgevend.

Een bakkie om het linkeroog open te krijgen, eentje voor het rechteroog.

Als het allemaal niet zo triest was, zou het nog leuk zijn hier om te kunnen lachen.

Mooie uitleg van het begrip ‘hoop’ door Pieter van Geel, vorige week in het ED. En dan te bedenken dat nagenoeg het hele beleid van het huidige kabinet gebaseerd is op hoop.

Kippenvel bij deze opgeknapte versie van een oud-nummer van The Chills uit Nieuw-Zeeland, de band van de veel te jong overleden songschrijver Martin Phillipps.

…Tijd voor een biertje

Van Edwyn Collins staan er twee pareltjes in mijn (digitale) platenkast: een prachtige cover van Pale Blue Eyes van de Velvet Underground en het nummer A Girl Like You.

Gisteren heb ik daar een derde parel aan toegevoegd: dit nummer van een nieuwe cd die in maart verschijnt. Wat een kracht straalt deze toch wat breekbare man uit, zeg.

Op dit weblog heb ik al vaker reclame gemaakt voor deze band, Oh Guinquit. Uit Noord-London, met een Amerikaanse zangeres. En invloeden van – om maar eens wat te noemen – Link Wray, de Cramps en de B52’s.

Ook deze nieuwe, bij Bopflix gespeelde en opgenomen song – van een binnenkort te verschijnen album – is weer dik in orde.

Beetje grof, inderdaad. Maar wel grappig. By the way: wie drinkt er nu koffie bij zijn burger?

In de popmuziek is dit de Man met de Mooiste Sneer in zijn Stem: Johnny Lydon. En dit is een van zijn laatste nummers, samen met de band Public Image.

Heerlijk, hoe hij met weinig meer dan één uithaal een sarcastische bijklank weet te geven aan de slogans ‘Ban the bomb’, ‘Save the whale’en ‘Give peace a chance’. Being stupid again.

Begin jaren tachtig zat ik tot over mijn oren in punk en new wave en een beetje reggae. Soul, dat kwam er niet in. Dat was commerciële troep. Dacht ik. Totdat ik bij toeval tegen de muziek en de fantastische stemmen van Sam & Dave aanliep. En via hen het geweldige geluid van Stax en wat later ook Motown ontdekte.

Dit weekend las ik dat Sam Moore op hoge leeftijd is overleden. Dank Sam, alsnog. Hieronder de necro in de Volkskrant.

Interessante column in NRC van Caroline de Gruyter over de ondergewaardeerde rol in de politiek van de dromedaris.

Eveneens in de Groene Amsterdammer van deze week.

In de Groene Amsterdammer van deze week.