Weblog

Zondagmiddag was ik voor het werk in Elsendorp, op sportpark De Dompt. Vanwege de aanstaand fusie van de lokale voetbalclub met die van De Rips, Fiducia. Lees hier meer.

Dat was nog eens een aangenaam concert, vrijdagavond in Phoenix in Breda: van de Amerikaanse countryzanger/gitarist Bob Wayne. Bob had er zin in en speelde maar liefst meer dan anderhalf uur lang door: een lange reeks liedjes over (vooral) het leven van truckers in het zuiden van de Verenigde Staten, waarbij vooral de uptempo nummers bijzonder goed in de smaak vielen.

Op 5 september treedt-ie op in de Kempen, op Kempenerpop in Waalre. Gratis, nota bene. Gaat dat zien, mensen.

Bron: (voorheen) Twitter.

Interessante ontwikkeling, de enorme groei van de regio-Brainport de komende jaren. Maar daar zijn ook wel een paar kanttekeningen bij te plaatsen.

Fokke & Sukke, eerder deze week in NRC.

De kloof tussen de coalitie en de oppositiepartijen in de gemeenteraad van Gemert-Bakel wordt groter. De vraag is of dat iets oplost.

Het nummer Revolution Rock werd vooral bekend doordat The Clash het coverde op de elpee London Calling. Het origineel is van de van oorsprong Jamaicaanse zanger Danny Ray.

Er is ook een dub-versie van dat nummer, die opgeleukt wordt door een vrij obscure Jamaicaanse DJ: The Mexicano. Niet op Spotify, wel op You Tube. Met matige geluidskwaliteit. Maar wat doet dat er eigenlijk toe, want het is een prima uitvoering.

Sigmund, zeer recent in de Volkskrant.

Toch dit boek maar weer eens uit de kast halen. #kabinetsformatie

Bron: (voorheen) Twitter.

Bron: (voorheen) Twitter

Dit nummer dook afgelopen weekend zo maar plotseling ineens op in een van mijn speellijstjes. Was het helemaal vergeten, maar het klinkt nog steeds opperbest. En de tekst, die is meer dan dertig jaar later nog steeds relevant.

Zelf heb ik nog niet zo’n last van oplopende Oranjekoorts. Ik prijs me dan ook gelukkig met de gedachte dat ik de komende weken, in afwachting van het EK Voetbal, niet slapend door hoef te brengen voordat dit spektakel begint.

Gummbah, vandaag in de Volkskrant.

Serrano, Iberico, Pata negra en Bellota. Vier Spaanse hamsoorten. En allemaal lid van de legendarische punkband de Jamones. Spaanse humor, ik kan er wel om lachen.

De alcohol- en tabaksdampen druipen er vanaf. Van dit nummer en van deze band – zowel zanger Lee Brilleaux als gitarist John Mayo kunnen het dan ook niet meer navertellen.

Dat neemt niet weg dat Dr. Feelgood een fantastische band was, en dat dit een geweldig, immer voort denderend nummer is.

Via Schnitzel.

Om deze korte serie absurde zonnebrillen mee af te sluiten is hier de overtreffende trap.

Lekker ruig nummer, zelfs bij een bak koffie in een Spaanse zonnetje.

Onderweg langs de Spaanse kust, stoppen voor een bak koffie en dan stuiten op dit (puntgave) aquaduct uit de 2e eeuw na Christus, net buiten de stad Tarragona.

Nu kun je veel zeggen van de Romeinen. Maar dit is natuurlijk wel een erg primitieve manier om water van de ene plek naar de andere te vervoeren, en zo te zorgen voor de irrigatie van landbouwgronden, en dan met name wijnranken.

Okay, het is een eindje rijden. Maar nu hebben we wel gevonden waar we naar op zoek waren: zon, zee en strand. 1700 autokilometers ver van huis, vlakbij de Spaanse stad Valencia.

Altijd feest, een nieuw album van de Amerikaanse muzikant T-Bone Burnett.

In de serie ‘absurde zonnebrillen’ vandaag de punkbril van ontwerper H. R. Geiger, vooral bekend van de omstreden Dead Kennedys-poster waar DK-zanger Jello Biafra uiteindelijk (bijna) aan ten onder is gegaan. Ik moet zeggen: het is wel een heel origineel design.

Het is ook maar wat je perspectief is. Bron: (voorheen) Twitter.

Da’s voor een muziekliefhebber toch wel een van de (vele) mooie kanten van het internet, websites als Spotify en YouTube: dat je onverwacht op volslagen onbekende pareltjes stuit.

Deze Mexicaanse versie van de klassieker ‘Ca Plane Pour Moi’ van Plastic Bertrand bijvoorbeeld. Een Sumo-worstelaar achter de drums, twee gitaristen en een bassist met maskers op. Maar een heerlijke bak herrie dat ze maken!

Zeker zo vermakelijk (en nog weirder) is deze live-video van dat nummer, met een hoofdrol voor ene – voor mij eveneens totaal onbekende – Silverio.

Deze Silverio blijkt zelf ook muziek te maken, eveneens in de categorie weird maar niettemin amusant en goed te pruimen.

Sigmund in de Volkskrant. Goed advies.

---

Prince getting funky! pic.twitter.com/PJvt1I74BT

— Darrell Craig Harris Pro Bassist (@DarrellCBassist) April 21, 2024

Deze versie van het overbekende Wild Cherry-nummer kende ik nog niet. En hoewel ik niet zo’n hele grote liefhebber ben van het meeste werk van Prince moet ik zeggen dat dit staat als een (hevig schuddend) huis.

Dit las ik vanochtend tijdens het ontbijt in de krant, over de opofferingsgezindheid van onze koningin. Het gevolg was een smakelijke lach. Voor alle duidelijkheid: Coks Donders is een deskundige op het gebied van het koningshuis.

Nog steeds een nummer dat als een mokerslag binnenkomt. Triest bericht over de gitarist van deze band, Jean-Marie Aerts. En hier een mooie necro, waarin het muzikale belang van zijn werk goed naar voren komt.

Zonder woorden. Bron: (voorheen) Twitter.

Deel drie in de serie absurd grote zonnebrillen. Al ziet deze er wel super-hip uit trouwens.