Month: November 2019

Lekker plaatje voor een zonnige zaterdagochtend.

Leerzaam, zo’n knap staaltje factchecking:

The 40 wildest lines from Donald Trump’s impromptu Friday press conference

https://www.cnn.com/2019/11/08/politics/donald-trump-press-conference/index.html

In de krant van vandaag gaan collega Vanda en ik nog wat dieper in op de dreigende tweedeling in Eindhoven door het succes van Brainport.

Opgediept in de krochten van de muziekgeschiedenis, een nummer van de eerste solo-elpee van de bassist van de punkgroep The Stranglers, uit 1979. Met een tekst die nog steeds actueel is.

Prachtig, dit stukje spelplezier!

Een kwis maken is leuk. Aan een kwis meedoen ook. Een kwis maken is vrij makelijk. Je kunt alle antwoorden op je vragen gewoon opzoeken. Aan een kwis meedoen blijkt vrij moeilijk. Als de vragen niet helemaal in je eigen straat liggen. En als je zelf kwissen maakt, bent je ook nogal snel kritisch op die van anderen.

Dat neemt niet weg dat het een leuke en gezellige avond was, donderdag. Ook al werden we slechts zesde, in een quiz met 22 teams.

Dat ik er nog nooit van gehoord ligt ongetwijfeld aan mij. Maar toevallig liep ik onlangs – in boekvorm – tegen de schilderijen-serie ‘Luistervinkjes’ aan van Gouden Eeuw-hot shot Nicolaes Maes. Zwaar fascinerende schilderijen zijn dat, omdat hij die luistervinkjes zo mooi ongedwongen heeft weten te vangen dat het plezier van het doek afspat. Nu te zien in het Mauritshuis.

Niet iedereen in Brainport Eindhoven profiteert van de groeiende welvaart. Die welvaart is vooral voorbehouden aan de goedverdienende, hoogopgeleide kenniswerkers. Dat blijkt uit nieuw onderzoek van de Rabobank.

En dat bevestigt de al eerder door het Eindhovense stadsbestuur zelf getrokken conclusie dat de stad onder invloed van Brainport er een geworden is van twee snelheden.

Vandaag in het ED veel meer over dat Rabobank-onderzoek, en ook op de website. Hier het staat het nieuwsverhaal, hier een interview met onderzoeker Otto Raspe en hier de reactie van de Eindhovense burgemeester John Jorritsma.

Vanochtend las ik ergens dat de re-enactors bij Checkpoint Charlie in Berlijn – de voormalige grensovergang tussen Oost- en West-Berlijn – hun vergunningen zijn kwijt geraakt omdat toeristen soms wel vier euro moesten betalen als ze daar met hen op de foto wilden.

Wat mij vooral bijgebleven is van een bezoek aan die plek, een aantal jaren geleden alweer, is Café Adler, rechts op de foto. We dronken daar toen een kop koffie, en hadden de indruk dat het café er nog steeds zo uitzag als in de jaren van de Koude Oorlog: met formica tafels en stoeltjes, en dood- en doodsaai. En dat we toen gratis en voor niks foto’s konden maken, zoveel als we wilden.

Het blijft een merkwaardig fenomeen, politiek. Het ene moment wil de een niet wat de ander wil, een week later wil de ander dat plotseling toch weer wel.

Vorige week wilde het Eindhovense stadsbestuur géén uitbreiding van het aantal slaapplekken voor dakloze Eindhovenaren. Deze week wilde het stadsbestuur dat plotseling toch weer wel. Omdat het college van B en W zich niet doof wilde tonen voor de noden van de stad.

Daar kun je heel wat filosofieën op loslaten, op die redenering. Ik houd het voorlopig maar op politiek opportunisme. Of wat vriendelijker geformuleerd: politiek pragmatisme.

Frappant dat de Amerikaanse gezant bij de Europese Unie een week na zijn getuigenis voor het congres in het impeachment-onderzoek zich plotseling allerlei zaken wel weet te herinneren. “I now do recall”, heet dat in zijn schriftelijke verklaring vandaag.

Zelden heb ik een betoog gelezen waar ik het meer mee eens was dan deze analyse. Alleen ben ik me daar de afgelopen jaren nooit van bewust geweest. Dat realiseerde ik me pas toen ik het verhaal met John Nicholson las.

Dit is de komende plusminus tien uur mijn uitzicht, vanaf m’n werkplek in de (tijdelijke) raadszaal van de gemeenteraad van Eindhoven. Onderwerp van debat: de begroting voor 2020.

Prachtige foto, gisteren in de Volkskrant, van feestende vrouwen ergens in Oekraine. Wat ik me alleen afvraag: waarom kijkt die dame links voor in beeld zo sip? En waarom hebben de dames rechts aan tafel niets te drinken, terwijl er toch drank genoeg is?

Gisteren schreef ik over de tentoonstelling over The Jam in het Somerset House in London. Dat is een prachtig gebouw dat aan de ene kant grenst aan de oever van de Theems en aan de andere met een groot plein aan de Strand, die straat die zich van een weg baant door het drukke centrum van deze stad.

Voor het recept klik hier.

https://youtu.be/96z1JAvRKQo

Een foute discoklassieker in een nieuw jasje (relatief inderdaad, deze clip is al drie jaar oud), om in de lunchpauze even op te dansen.

Normaal gesproken doe ik er mijn boodschappen, bij Albert Heijn bij mij in de wijk Dierdonk in Helmond. Maar op deze maandagochtend stond ik er al om half zes voor de deur. Niet voor het ontbijt, maar vanwege een plofkraak: de geldautomaat was leeggehaald. Toevallig had ik weekenddienst voor de krant, en dus was ik er deze keer wel heel erg snel bij. Lees hier wat meer.

Het blijft een beetje raar: punk in het museum. In het Museum Of London is de komende tijd een tentoonstelling te zien rond de derde elpee/cd van The Clash, London Calling uit 1979 – precies veertig jaar geleden. Een plaat die in de loop der jaren alleen maar beter is gaan klinken. En het titelnummer, nou ja: dat is uiteraard een klassieker.

Maar hoe raar ook: het kan werken. Een paar jaren geleden waren we in het Somerset House in London bij een tentoonstelling over The Jam, een andere Engelse punkband. En dat was reuzeleuk en hoogst interessant.

Hier staan alle bijzonderheden over de London Calling-exhibition, pardon tentoonstelling.

Diepgravend en uitputtend onderzoek naar het Twitter-gedrag van @TherealDonald door The New York Times levert een aardig beeld op.

Mijn favoriete nummer van de nieuwste Specials-elpee, live uitgevoerd in de 100 Club in London ter gelegenheid van het verschijnen van ‘Encore’. Zondag treedt deze band op in Antwerpen, en na het geweldige concert van deze groep afgelopen maart in Brussel ben ik daar uiteraard bij.

Mooie nieuwe Studio One-verzamelaar, met veel obscure tracks uit de krochten van deze Jamaicaanse reggae-studio.