Vermoedelijk was het ergens halverwege de jaren negentig dat ik beroepshalve bij Johan Verschuuren stond, in zijn volkstuintje aan de zuidrand van Aarle-Rixtel. Geen idee meer wat de aanleiding was. Het verhaal dat dit gesprekje voor de krant opleverde, kon ik donderdagavond laat nergens meer terugvinden, toen ik zijn necrologie wilde gaan schrijven.

Net als het boekje met weerspreuken dat Johan voor me klaargelegd had, als cadeautje na afloop van het interview. Hij was aardig, vriendelijk en toegankelijk – en ook een beetje ijdel. Maar wie is dat niet. Dat boekje moet hier thuis op zolder nog ergens tussen andere boeken liggen. Toch maar eens opzoeken.