Vraag me niet waarom, maar tijdens een lunch vrijdag met twee dierbare vrienden kwam het gesprek plotseling op Simon Carmiggelt. Hij las vroeger een tijd lang zijn stukjes in de krant – Kronkels genaamd – voor op televisie. Dat was nog in de tijd van de zwartwit-tv en frontaal in beeld komende volle asbakken en dampende sigaretten.

Af en toe, als ik in Volkskrant een column van Sylvia Witteman lees, denk ik nog wel eens aan hem. Maar verder is hij weggezonken in een poel van vergetelheid.

Die Kronkels werden voorafgegaan door een inleidend muziekje. Dat muziekje was ik ook helemaal vergeten. Maar door de discussie over Carmiggelt liep het zo weer mijn gedachten binnen. In A Sentimental Mood, is het, van Duke Ellington. Heerlijk lyrisch en – inderdaad – zwaar sentimenteel. Maar dat was het lunchgesprek ook.