Tweeënhalf jaar geleden vertrok onze dochter naar Nijmegen, om daar op kamers te gaan wonen. Een hele stap, zowel voor ons als voor haar.
Vandaag liet onze zoon weten dat ook hij over een week of wat het huis uitgaat en op kamers gaat wonen. In Eindhoven, de plaats waar hij studeert, in een studentenhuis op loopafstand van universiteit, winkels en kroegen.
Opnieuw een hele stap, zowel voor hem als voor ons.
Lekker, bijna twee uur lang gas er op, vanavond tijdens het reggaefestival Lowman in Aarle. Paar Studio One-klassiekers, wat obscure dubs en remixes, beetje dancehall uit de jaren tachtig, modern spul van @Charlie Pee. @Mungos Hi Fi en @Blend Mishkin. En de bas flink open, natuurlijk. Met dank aan dj @Ras Klout voor zijn swingende bijdragen.
Skalala op het podium bij OJA in Aarle. Dadelijk aan de draaitafels.
Mathijs is jarig. En hij krijgt niet zo maar een cadeau van opa en oma. Nee, een levensgroot cadeau.
Zeven jaar geleden, toen we verhuisden naar een iets groter huis, besloten we om lid te worden van de kunstuitleen, zodat we een lege muur aardig zouden kunnen aankleden – de enige lege muur die we nog hadden.
Gisteren hebben we eindelijk de daad gevoegd bij dit woord. Waardoor er hier in de huiskamer nu een prachtig schilderij staat te wachten totdat het aan de muur wordt opgehangen. Een schilderij van Trudi van der Elsen.
Niks midnightshopping. Even in de bieb. Open tot 02.00 uur.
Een paar jaar geleden stond er op 2 januari op de voorpagina van de Telegraaf een foto van een meisje dat had meegedaan aan de Nieuwjaarsduik in Scheveningen. Het was een leuke foto van een meisje in bikini met een muts op. Dankzij die muts ging het meisje die dag door het leven als het Unox-meisje. Een dag later had de krant een interview met haar op de voorpagina staan.
Aan dat verhaal moest ik denken toen we deze week op het werk voor de voorpagina van de krant een foto kozen van een meisje dat met opgetrokken rokje in een vijver op het Museumplein in Amsterdam stond. Een mooie foto, omdat-ie goed tot uitdrukking bracht wat het beeld van die dag was: namelijk zinderende hitte.
Wie zou dat meisje zijn? Waar zou ze wonen, waar zou ze vandaan komen? Waar zou ze studeren? Of zou ze in een winkel werken of in een lunchroom, op kantoor of in een bibliotheek?
Allemaal zinloze en nutteloze vragen. Maar bij elkaar wel een goede reden om deze mooie foto ook nog een keer op dit weblog te zetten.
Mooi vak, de journalistiek. Aan het begin van een avond denk je: we gaan het zo doen. En aan het eind van de avond blijkt dat je door alle nieuwsontwikkelingen helemaal de andere kant bent uitgegaan.
Mooi nieuws, dat is zinderend en dynamisch en gaat vaak gepaard met emoties.
En dat was het nieuws vanavond in Helmond, in de gemeenteraadszaal. Hieronder alvast een voorproefje van wat er morgen (straks, eigenlijk) in de brievenbus valt.
Ook wel eens fijn, tevreden zijn.
Na een leuk weekend, met een geslaagd avondje draaien tijdens een feest en met een geslaagde barbecue. Na een paar dagen lekker werken aan kranten die er aardig uitzien en waarin interessant nieuws staat.
En na een fikse regenbui, zodat ik de tuin niet hoef te besproeien.
25 jaar getrouwd en dat willen we weten ook. Van het ene feestje naar het andere.
In onze achtertuin is de bloemenzomer nu ook officieel van start gegaan. Met dank aan de diverse tuincentra hier in de omgeving. We hopen er van te kunnen genieten tot eind september. Op zijn minst.
We beginnen om 22.00 uur. Maar de spanning loopt al op, hier in Lokaal 42.
Als ik 22 miljard euro had, zou ik ook klagen. #morgenindekrant
Deze foto is genomen om ongeveer half een ‘s nachts op de hoek van de Wal en de Bilderdijklaan in Eindhoven. Verder wil ik daar geen woord aan vuil maken.
Niet verkeerd, vandaag, dat zonnetje. Even een koffiebreak in de tuin: het voordeel van werken in wisseldiensten.
Eigenlik dacht ik dat een hele rij stripalbums van Rik Ringers in de kast had staan. Vanochtend ging ik daar naar op zoek vanwege het onderwerp van mijn weblog van gisteren.
Maar dat idee bleek een misvatting. Asterix, Kuifje, Lucky Luke, Guus Flater, Isabel Avondrood; ik kwam het allemaal tegen. Maar geen Rik Ringers.
Wel stuitte ik onverwacht op de prachtige serie van Edgar P. Jacobs, Blake & Mortimer. Met Het Gele Teken ga ik zodadelijk maar eens in de zon zitten.
Het was een collega die me er onlangs op attendeerde: de singles van de Nederlandse popgroep Tröckener Kecks zijn zeldzaam geworden, en daarom geld waard. Voor hun debuutsingle, Rik Ringers, verschenen in een oplage van 500 stuks, wordt momenteel twee- tot driehonderd euro betaald.
Daarom ben ik net even de zolder opgeklommen, om in mijn kratten met singles nog eens te kijken of die van de Kecks er nog wel tussen stonden. dat was natuurlijk het geval – rug aan rug met die van A Tribe Called Quest.
Behalve singles als genoemde Rik Ringers, kwam ik onder andere ook Niet Alle Meisjes Zijn Verliefd Op Kors en Kom Terug Rosa tegen. Klassiekers waar vele mooie herinneringen aan verbonden zijn.
En dus eigenlijk onbetaalbaar.
Was een mooi moment, daarstraks.
Tijdens de lunch, op het terras van cafe Stads, vierden we als redactie collectief dat collega Piet vandaag exact veertig jaar in dienst is van de krant.
Piet was geroerd door de lovende woorden die hem ten deel vielen, vanwege zijn vakmanschap en betrokkenheid bij de krant en de regio. En wij waren op onze beurt geroerd door de woorden die Piet sprak:- dat hij er trots op was al zo’n lange periode deel uit te mogen maken van zo’n mooie club mensen.
Veertig jaar verslaggever – een heel mooi moment, inderdaad.
Was een erg geslaagde Slimste Mens-avond, gisteren in Lokaal. Leuk dat er zo veel positieve reacties komen van de deelnemers en uit het publiek.
Tijd om daar lang van na te genieten is er niet veel. Volgende week zaterdag, 8 juni, staat de popquiz Lokaal-A-Go-Go al weer op het programma.
We zijn inmiddels al bezig om vragen te maken. Lekker makkelijk en flink moeilijke ook.
Bijvoorbeeld: hoe heet de zanger van de Undertones die in ’83 plotseling solo ging?
Op weg naar het werk, in de regen voor de brug bij Aarle-Rixtel – en voor de deur van Studio Purana -, in een poging de dagelijkse file tussen Helmond en Eindhoven te omzeilen. Van de regen in de drup, zogezegd.
Even lekker schaamteloos reclame maken voor een hartstikke leuk evenement, morgenavond (woensdag) in Lokaal 42 aan de Markt in Helmond: de pubquiz De Slimste Mens Van Helmond.
Deelnemers zijn Theo Inniger, Wim Maasakkers, Arjen Vos, Marlon Kicken, John van der Sanden, Angelique Fierens, Giel van Hooff en Perry Vermeulen. De organisator is Marc Roosen van Lokaal, de presentator is Luc de Graaf, de jury bestaat uit Geert Leenders en ondergetekende.
Aanvang 21.00, toegang gratis. En de poster hieronder is van Peter de Bruin.
Nog even terugkomend op het groene vingers/zwarte handen-blog van vorige week. Af en toe blijft er ook wél iets leven van wat we in onze tuin aan nieuwigheid planten.
Een van onze verrassende successen is een kuipplant die in drie jaar tijds tot een aardig boompje is uitgegroeid. En die in een doorgaans volledige groene omgeving met zijn roestrode bladeren behoorlijk detoneert.
Het is telkens weer een genot om te zien hoe deze Japanse esdoorn – want daar gaat het om, volgens Google – in een paar weken van een paar uitgedroogd ogende takken transformeert tot levendige, welhaast vlammend rode boom.
In Nijmegen, bij de Marikenloop. Als supporter van de vrouwelijke leden van ons gezin.
Ne, groene vingers heb ik zeker niet. Er gaan nogal eens wat planten kapot als ik weer eens wat nieuws geplant heb.
Zwarte handen wel, als ik een paar uur in de tuin heb gewerkt. Zoals vandaag – eindelijk een keer tijd en weer om al het onkruid drastisch de nek om te draaien. Heerlijk.
Een collega beloofde onlangs op haar Facebookpagina dat ze zou proberen elke dag iets te doen wat ze eigenlijk niet durft te doen. Da’s een hele boude belofte.
Toen ik aan dit weblog begon, nam ik me voor er bijna elke dag een bericht met foto te plaatsen. Dat voornemen heb ik niet waargemaakt. Ik heb niet elke dag iets interessants te melden.
En bovendien is de concurrentie van social media groot – met name omdat je via Twitter, Facebook en Tumblr met een druk op de knop foto’s, teksten, clips en links kunt delen en je deze social media met een smartphone of tablet eveneens met een druk op de knop van foto-app kunt voorzien van nieuw beeldemateriaal.
Dat neemt niet weg dat een weblog ook een mooie manier is om te communiceren. Bovendien heeft WordPress het inmiddels ook een stuk eenvoudiger gemaakt om blogjes via social media te delen en je weblog vanaf je gsm en tablet bij te houden.
Daarom heb ik me voorgenomen het stof weer eens van dit weblog af te blazen. Dankjewel Irene.
Kaartjes voor de Blue Note Club zijn binnen. Die voor de Carnegiehall ook. De stapel reisgidsen is fors. En nu zijn ook de vier New York Citypassen gearriveerd. Razendsnel dankzij FedEx. Kortom: Maximale voorpret!
Dat was een erg mooi optreden, vanmiddag in Lokaal 42, van de Hoodoo Monks. Blues zoals het moet zijn: simpel, doeltreffend, zonder opsmuk en al te veel franje.
Indrukwekkend om te zien dat de Monks met z’n tweeën zo’n enorme bak energie weten op te wekken en slechts met zang, gitaar en mondharmonica zo’n enorme dynamiek te weeg brengen, dat ze de hele tent aan het swingen krijgen.
Vrijdag op Moulin Blues in Ospel, Erik en Benito!
Het is best een aardig museum, vond ik, het Philips museum in Eindhoven. We waren gisteren toch in het centrum van Eindhoven om wat boodschappen te doen en het regende. We liepen er rond tegelijk met heel veel ouderen en een paar verdwaalde buitenlanders.
Zoals ik al in een aantal artikelen in onze krant had gelezen, bleek het inderdaad erg leuk te zijn om al die Philipsapparaten van vroeger in het echt en in een museum terug te zien: het feest van de herkenning.
Toen we met een glimlach op het gezicht na een half uurtje weer naar buiten liepen, bekroop me echter het gevoel dat er iets ontbrak in het museum. En bij een kopje expresso kwam ik er vervolgens achter wat dat was; het is geen echt museum, maar een promotieplek van/voor het bedrijf Philips, en van het imago dat het bedrijf wil uitstralen.
Want dat Philips zo diep ingreep in het leven zijn werknemers, in positieve zin, en dat het bedrijf een enorm stempel heeft gedrukt op de ontwikkeling van de stad Eindhoven, wordt slechts enkele keren aangestipt, en dan nog terzijde.
De nadruk in sfeer en presentatie ligt vooral op de moderne, hoogwaardige technologische ontwikkelingen en uitvindingen van het bedrijf, met name op het gebied van de medische zorg.
Zonder daar ook maar iets op af te willen dingen, vind ik dat daarmee de rijke, sterk met Eindhoven verweven historie van Philips, de Philips-cultuur en de Philipswerknemers te kort wordt gedaan.
Vanochtend kwam in de auto op de stereo een liedje voorbij van de onvolprezen nederpopgroep The Rousers, Rock ‘n’ Roll Or Run. Gisterochtend stond er in de krant een stukje over jongerencentrum De Boerderij in Deurne, dat in 1983 de deuren sloot.
De Rousers zag ik in 1979 optreden in het POC in Eindhoven, in het voorprogramma van Herman Brood. Het was een verbluffend optreden van de Rousers, een uitbarsting van melodieuze energie en dynamiek.
De eerste keer dat ik Herman Brood met zijn Wild Romance zag optreden was in 1977 ; ergens tussen het verschijnen in van de lp’s Street en Shpritsz. Dat was in De Boerderij in Deurne. Ook dat optreden maakte veel indruk op me.
De Rousers gingen kort daarna uit elkaar, de verschillende reincarnaties heb ik nooit zien optreden.
Herman Brood daarentegen kwam ik jarenlang overal – veelal bij toeval – tegen: in Helmond, in Eindhoven, ergens op de Veluwe samen met de Nits, in Weert tijdens Bospop, op de Markt in Eindhoven samen met Jaap van Zweden en HBO en – zeer memorabel – in de BBC Studio in London. En dat is alleen wat ik me nog goed herinner.
Dat ik me ook nog goed kan herinneren waar ik was toen ik op de voorpagina van de Volkskrant las dat Herman van het dak was gesprongen, da’s weer een heel ander verhaal.
In de rubriek ‘rare afwijkingen’ vandaag deze aflevering: de metroplattegrond van Londen.
Daar kan ik uren naar kijken, hier bijvoorbeeld.
Weblog 