Tav Falco is in de muziekwereld echt een zeldzaam buitenbeentje. Iemand die volledig zijn eigen gang lijkt te gaan en waar geen labeltje op te plakken is. En die ook volledig wars is c.q. lijkt te zijn van succes.

Ik kwam hem begin jaren tachtig op het spoor, via een 12-inch met zijn band Panther Burns. Het nummer I’m On This Rocket vond (en vind) ik een pareltje. Pure, onvervalste rockabilly. Zeer, zeer aanstekelijk en met een lekker scherp randje

Maar hij is weinig stijlvast: in de loop der jaren ging hij met tal van genres aan de haal, soms wat meer en soms ook wat minder interessant. Onlangs stuitte ik op een door hem samengestelde verzamel-cd. Met daarop naast allerhande obscuur spul ook persoonlijke favorieten als Charlie Feathers, Jimmy Llloyd en Dion (The Wanderer) DiMucci .

Vanwege zijn (obscure) muzikale voorkeuren snap ik nu ook wat meer van zijn eigen muziek. Maar toch, de opwinding die spreekt uit het nummer I’m On This Rocket, die blijf ik het allermooiste vinden.