Afgelopen week uren staat te vegen en bij elkaar staan te harken: alle bladeren die er hier in het najaar bij bosjes uit bomen, struiken en heggen komen vallen.
En juist als alles eindelijk netjes in de groencontainer afgevoerd is, begint het op zijn Hollands even flink te waaien. Waardoor de hele oprit weer ramvol met bladeren ligt. Deze keer gelukkig allemaal bij elkaar, op een grote hoop.
Diegene die ze wil hebben, mag ze komen halen. Tegen elk aannemelijk bod.
Vorige week las ik in de krant dat het centrum van Helmond momenteel veel weg heeft van een kraterlandschap met slechts hier een daar nog wat huizen en winkels.
Ik kan niet anders dan me volledig aansluiten bij dat oordeel, maar moet daar wel aan toevoegen dat er ook elders in de stad nog heel wat bouwgrond braak ligt. Kennelijk lukt het op sommige plekken in deze stad niet zo goed om theorie en praktijk – tekentafel en bouwkraan – met elkaar in evenwicht te brengen.
Op de foto een van die vlaktes die we zondagmiddag, tijdens een rondje door Helmond-Oost en de binnenstad, aantroffen: aan de voet van de Sr.-Jozefkerk.
Een mooie vlakte, daar niet van. Maar wel erg kaal.
Uit alle positieve en enthousiaste reacties blijkt dat de eerste Popquiz in Lokaal 42 een doorslaand succes was en zeker voor herhaling vatbaar is. Leuk om te lezen en te horen.
Niet alleen vanwege al het werk dat Luc, Geert, Marc en ondergetekende er in hebben gestopt. Maar vooral omdat het leuk was een paar uur lang met zijn allen lekker met muziek bezig te zijn en een biertje te drinken.
Dat de vragen hier en daar behoorlijk lastig waren? Ach, een kniesoor die daar op let. Tot de volgende keer!
Blijft een fijne plek om te wandelen, de Grotelse Heide tussen Aarle-Rixtel, Beek en Donk en Bakel in.
Lekker rustig, mooie natuur – zeker in het najaar – en nauwelijks andere mensen. Alleen een handjevol koeien, die tijdens het grazen zeer verstoord opkijken naar die twee eenzame voorbijgangers.
Tijdens de lunchwandeling door het centrum van de stad viel het me op dat van de kleine Blob op het 18 Septemberplein eindelijk de contouren zichtbaar beginnen te worden. Er blobt iets uit de grond, zogezegd.
Ben benieuwd wat het wordt. Als-ie net zo leuk wordt als de grote Blob, vind ik het prima. Als-ie net zo slecht past bij zijn omgeving als de grote Blob, vind ik het wat minder.
Vandaag in Eindhoven even bij Wim Daniëls geweest, bekend als Stadsdichter van Helmond, schrijver van een flinke stapel boeken en de laatste tijd vooral beroemd door Kopspijkers en Pauw & Witteman.
Ik ken Wim al een tijdje, uit de periode dat hij (zeer indringende) taalcursussen gaf aan (jonge) verslaggevers. Maar daarvooor was ik vandaag niet bij hem. Wim moest op de foto, voor het Nijmeegse studentenblad ANS. En via-via – een ingewikkeld verhaal dat ik u bespaar – was de ANS-redactie bij mij uitgekomen als fotograaf.
Vakantiefoto’s maken is leuk, mooie foto’s maken is nog leuker. Maar veel moeilijker is het om een serieuze portretfoto voor een serieus maandblad te maken.
Gelukkig was het licht goed, de locatie perfect en het model zeer ervaren in het poseren. En daarom stond Wim in no time goed op de foto, en hoop ik dat de ANS tevreden is. Ik in ieder geval wel. En Wim kennende hij ook.
Vorig jaar was ik zwaar onder de indruk van Glow: een mooie route, een aantal overdonderende licht- en geluidervaringen en een knusse sfeer.
Logisch daarom dat ik dit keer met hoge verwachtingen aan Glow 2012 begon. Laat ik maar eerlijk zijn: die verwachtingen werden niet waargemaakt, ondanks dat er ook nu enkele bijzonder indrukwekkende projecten (Dela-gebouw, de Regent, Wilhelminaplein) onderdeel waren van de route.
De oorzaak? Te hoge verwachtingen, een wat rommelige route met veel dode momenten en – vooral – geen echte knaller. Zoals vorig jaar de show op het Kennispoortgebouw en de licht/geluidshow op het TU/e-terrein.
Pluspunt: geen auto’s die je van de sokken rijden en qua voetgangerverkeer nauwelijks ergens knelpunten.
Kortom: ietwat een tegenvaller, Glow, deze keer.
Of ik een schuifelplaatje wilde draaien, zodat ze even kon dansen met de man die ze eerder op de avond opgepikt had in een ander café. Want tijdens het schuifelen merkte ze meestal al snel of het iets zou worden die nacht – of niet.
Dat is wel de meest bizarre vraag die ik het afgelopen jaar gekregen heb in de DJ-boot van Lokaal 42.
In januari stond ik voor de eerste keer achter de draaitafels in Lokaal, een avond die wederzijds zo goed beviel dat ik sindsdien een keer per maand met een paar stapels lp’s en cd’s onder de arm naar de Markt in Helmond fiets.
Een erg leuke hobby: een avond lang je favoriete muziek draaien, en daarmee de mensen aan het dansen krijgen.
Nog een andere bizarre vraag? Of ik een plaatje wilde draaien van Rory Gallagher.
Was een fijn feestje hier, gisteravond.
Vandaag tot diep in de middag de scherven bij elkaar staan te vegen (letterlijk en figuurlijk).
Maar dat was de gezelligheid van familie, vrienden en buren en de speciale gasten Riny Raijmakers en de Hoodo Monks dubbel en dwars dan waard.
Lastigste karwei vandaag: het vat op de tap leegmaken. Dat kost – hoe is ‘t mogelijk, na vier uur slaap – gruwelijk veel moeite.
De dansvloer lag er al. Een tap staat er nu ook, inclusief een flinke voorraad bier. En met een plaszuil in de tuin begint het hier al aardig op een feestzaaltje te lijken.
Het was een latertje, gisteravond op het werk. Of liever gezegd: vanochtend vroeg.
Tot half drie gewerkt, vanwege election night in de VS. En dan naar huis met het idee dat hetgeen je zojuist daarover in de krant hebt gezet eigenlijk al weer achterhaald is op het moment dat-ie gedrukt is en bezorgd bij de lezers.
Helaas is er geen oplossing voor dat probleem te bedenken. Positieve vanochtend is gelukkig dat de Amerikanen diegene gekozen hebben waarvan we dachten en hoopten dat ze hem ook zouden kiezen.
Beetje nat nog, op de Markt in Helmond. Maar binnen wordt het al aardig warm bij de soundcheck van Ernest van Aaken.
Sunnyland Slim, Lonesome Sundown, Lightnin’ Slim, Washboard Sam, T-Model Ford… Behalve Muddy Waters en Howlin’ Wolf zijn er nog veel meer bluesartiesten met hele mooie namen.
Morgen is het Bluesroute in Helmond, en draai ik vanaf een uur of drie tussen de optredens door plaatjes in (Blues)Lokaal 42. Vandaag alvast muziek uitgezocht. Hier vind je wie er optreden, morgen.
En behalve eenzame negers met een akoestische gitaar en mondharmonica is er nog veel meer (moderne) blues die het verdient gehoord te worden. Ain’t Yet Dead!
Tot morgen!
Ik weet wel dat het overal herfst is, niet alleen in Dierdonk. En ik weet ook wel dat dezer dagen iedereen herfstfoto’s maakt.
Maar daar is toch ook helemaal niets mis mee?
Geen van de vier seizoenen is zo fotogeniek als de herfst. En nagenoeg heel onze tuin en zijtuin liggen vol met prachtig verkleurde herfstbladeren. Dan ontkom je er niet aan wat plaatjes te maken als je de hele dag met een als telefoon vermomde camera rondloopt.
Alleen dat opruimen, hè. Maar gelukkig hebben ze daar bladblazers voor uitgevonden.
Het voordeel van in de avonddienst werken is dat je overdag vrij bent als de rest van de wereld aan het werk is. En dat je dan allerlei leuke andere dingen kunt doen dan werken.
Zoals met een goed boek en een kan koffie op de bank zitten als het regent. Of een stevige boswandeling maken door de Bakelse Bossen als eind oktober de zon nog gewoon schijnt en het een graad of achttien is.
O ja, da’s waar ook. De Dutch Design Week hier in Eindhoven staat op het punt van beginnen. De eerste tekenen zijn zichtbaar.
‘ns Even kijken: de Beatles, de Who, Led Zeppelin, Deep Purple. En natuurlijk wat glitterpop: Slade, Sweet, Gary Glitter en Suzi Quatro.
Zit allemaal in de tas voor straks, op de draaitafels van Lokaal 42. En omdat het Swinglokaal is vanavond stop ik er ook nog maar een paar dansplaatjes bij. Vanaf 22.00 uur bij Marc en Marion.
Het zal wellicht weinig mensen zijn opgevallen, het stukje in de krant van vandaag over de champignon. Daarom wil ik op deze manier nog even het opmerkelijke dubbelleven van de deze paddenstoel onder de aandacht brengen.
Onderzoek heeft namelijk uitgewezen dat de ondergrondse genen van de champignon ander werk verrichten dan de bovengrondse. En de onderzoeker – een man die werkt bij het Centraal Bureau voor Schimmelcultures – betitelt dat als een ‘dubbelleven’.
‘t Is maar dat u het weet. Ik weet nu wel waarom ik geen champignons lus. Vanwege dat dubbelleven.
Heel de wereld is aan het werk of zit op school.
En wij maken op woensdagmiddag een flinke boswandeling over de Stippelberg tussen Milheeze en Rips. Door de zon, over en langs de stuifduinen (stond op de bordjes onderweg tenminste) en omgeven door een diepe stilte. Het kan slechter.
(Dat ik vanavond tot een uur of een moet werken en daardoor nu al moet gaan koken, zal ik hier gemakshalve maar even niet bijzetten).
Plotseling, helemaal uit het niets, dook er gisteravond op het werk een apparaat op uit vervlogen tijden. Hij stond op het bureau van het redactiesecretariaat: een dimafoon.
Jaren geleden, voordat de hele krantenwereld werd geautomatiseerd, werden dergelijke apparaten gebruikt als journalisten of correspondenten niet in staat waren zelf hun verhaal op de redactie te komen tikken. Je kon je tekst dan telefonisch inspreken op zo’n dimafoon, waarna de dimafonist de tekst uitwerkte en naar die naar de eindredactie bracht. Vervolgens ging de tekst naar de zetterij.
Ook toen de eerste computers hun intrede deden, begin jaren tachtig, werd de dimafoon nog veel gebruikt. Het duurde immers nog even voordat de eerste laptops (van het merk Tandy) opdoken en op grote schaal beschikbaar waren.
De dimafoon werd door oudere collega’s altijd ‘de plaat’ genoemd. Nooit gesnapt waarom. Tot gisteren: de teksten die ik er 25 jaar geleden op insprak, werden op een plaat opgenomen. Vandaar.
De gelegenheidskok is zojuist pas aan het werk gegaan hier, maar het ruikt nu al heerlijk. We krijgen er honger van!
Het heeft toch wel wat, al die rituelen zo ‘s ochtends: de perfecte manier om een slaperige dag mee te beginnen.
Voordeel van die rituelen is dat je niet of nauwelijks hoeft na te denken bij wat je doet. Tot die keer dat je jus d’orange in je al tot de nok met koffie gevulde mok wil schenken.
Dan word je wel wakker.
Op de een of andere manier voelt dat heel vertrouwd: regen, aangeslagen ramen, files, rode stoplichten en haast hebben maar niet door kunnen rijden.
Het was even geleden. Maar voor het eerst sinds maanden kwam ik vanochtend weer eens terecht in deze typisch Nederlandse combinatie.
Via via is-ie een tijdje geleden tot ons gekomen, een heuse roeimachine. Van een ter zake deskundige vriend heb ik begrepen dat het nog steeds heel populaire fitness-apparaten zijn, omdat je op relatief eenvoudige manier veel spieren soepel kunt houden en ook nog eens aan je conditie kunt werken.
Omdat zowel het eerste als het tweede erg zinvol kan zijn als je een overwegend zittend bestaan leidt, ben ik tegenwoordig een paar keer per week op dat apparaat te vinden, en doe ik een paar kilometer lang net alsof ik bezig met de traditionele roeiwedstrijd Oxford-Cambridge.
Met frisse tegenzin, dat wel. En met de muziek op m’n IPod keihard aan, zodat ik er vooral maar niet bij na hoef te denken.
Sinds ‘In Europa’ ben ik fan van Geert Mak: de manier waarop hij in zijn boek en later op tv de twintigste eeuw in beeld bracht, vond ik leerzaam, fascinerend en meeslepend.
Daarom was ik blij verrast toen ik zag dat hij zich aan een nieuwe grootschalige onderneming had gewaagd, aan de naoorlogse ontwikkeling van de Verenigde Staten. Dit keer aan de hand van een reis die de Amerikaanse schrijver John Steinbeck in 1960 dwars door zijn vaderland maakte.
Zondagmiddag ben ik aan het verslag van die reis begonnen, Reizen zonder John. En ik moet zeggen: de eerste hoofdstukken grijpen de lezer opnieuw meteen bij de strot.
Op Twitter en Facebook zie ik dat iedereen die gisteren door het bos, over de velden of op de hei liep foto’s heeft gemaakt van pas ontloken paddenstoelen.
Zo’n foto heb ik ook gemaakt gisteren, op de Grotelse Heide. Niet bijzonder, dacht ik in eerste instantie. Maar zo’n mooie rood-met-witte-stippen als deze, ben ik nog niet tegengekomen.
Vandaar dit nagekomen bericht.
Even naar het café voor een biertje en een praatje? Of in alle rust en stilte een uurtje door de natuur klossen?
Het eerste is leuk maar het tweede ook. Op deze zondagmiddag daarom maar eens voor de natuur gekozen: net als heel veel andere wandelaars trouwens.
Het was even naar adem happen, in de zaal met schilderijen van Edward Munch in het Wallrafmuseum in Keulen. Nog mooier dan het zaaltje met veertien Van Goghs. En dat wil toch wel wat zeggen, nietwaar?
Leuk idee ook van dit museum om een spraakmakende tentoonstelling van 100 jaar geleden nog eens dunnetjes over te doen.
Verpakking open, inhoud in een schaal, beetje mengen en klaar met koken.
Eindelijk, daar zijn ze dan: overheerlijke avondeindredactiebitterballen. Met dank aan Paul Vereijken voor de sponsoring. En de nieuwe running gag hier is: dubbele trappist.
Weblog 