Author: Hans Vermeeren

Zondagmiddag in de achtertuin. Lekker hangen met een boek (lekker ouderwets) en een bak koffie. Chillen.

Blockrocking beats, dampende reggaebeats, scheurende saxofoons, raggende gitaren en ook gewone leuke muziek.

Vanavond vanaf 22.00 uur @lokaal42  !!

Fijn, zo’n beukenhaag. Maar het is een keer per jaar wel gruwelijk veel werk.

Hij ziet er echt fantastisch uit, de auto die mijn buurman de afgelopen jaren eigenhandig gerestaureerd heeft.

Vandaag kwam de auto, een mooie oude Volvo, na zeven jaar werk voor het eerst met ronkende motor de garage uit. Tot grote vreugde van mijn trotse buurman. Helemaal terecht.

Een plaatje om vrolijk van te blijven/worden.

Dat het boek ‘For Whom The Bell Tolls’ zich afspeelde in Spanje, dat wist ik. Dat het boek gaat over de Spaanse Burgeroorlog wist ik ook. Maar dat de plek van handeling in het boek de Zuid-Spaanse stad Ronda is, dat wist ik niet.

Da’s ook niet zo raar, want ik heb het boek ook niet gelezen. Ik ben – op de middelbare school – nooit verder gekomen dat ‘The Old Man And The Sea’. Zoals zovelen.

Daarom was ik even lichtelijk verbaasd toen ik een paar weken geleden in Ronda over de Paseo de Hemingway liep. Eventjes maar, dankzij de inmiddels gebruikelijke digitale hulpmiddelen op zak.

Aanvankelijk dachten we dat het schandalig was dat er in de zestiende eeuw in de Mezquita in de Spaanse stad Cordoba een kathedraal gebouwd werd. Want is er een grotere belediging voor moslims dan hun gidshuis zo te ontheiligen?

Al discussiërend over dat onderwerp kwamen we al snel tot de conclusie dat de Arabieren die bijna duizend jaar eerder Zuid-Spanje veroverd hadden daar eigenlijk ook niets te zoeken hadden.

Toen bleek dat de Arabieren om de Mezquita te kunnen bouwen de kerk die eerst op die plek stond hadden gesloopt, kwamen we al snel tot een andere slotsom. Die Karel de Vijfde had het destijds niet eens zo slecht bekeken.

Maar of de vele tientallen moslims die net als wij vol bewondering in de Mezquita rondliepen dat ook dachten, is maar de vraag.

Nog een foto uit het Alhambra, maar dan van een van de waterpartijen in een van de tuinen bij het paleis dat achter dit complex verscholen ligt, de Generalife.

Dat paleis – waar we de vorige keer niet aan toe waren gekomen – doet wat pracht en praal aan de buitenkant betreft nauwelijks onder voor de grote buurman. Binnen is het een stuk soberder.

Alleen lijkt het veel minder bezoekers te trekken. Zal wel komen omdat het tien minuten lopen is van het naar het andere paleis. Bij een temperatuur van zo’n 35 graden heeft niet iedereen daar zin in, kennelijk.

Uiteraard is het een prachtig gebouwencomplex, het Alhambra in Granada. En goed geconserveerd.

Maar wat mij het meeste trof een paar weken geleden was de pracht en praal in de tuinen en de vele binnenplaatsen die het Alhambra rijk is. Vol met waterpartijen, perkjes met exotische planten en bloemen die in volle bloei stonden.

Gek, want van ons vorige bezoek aan Granada – 10 jaar geleden – waren die weelderige tuinen me helemaal niet bijgebleven. Alleen de stijlvol gebouwde en ingerichte paleizen.

Grappig om dat te constateren.

Vier weken lang rust: een ongekende luxe. Doorgebracht in het zuiden van Spanje, in de Franse streek Lotharingen en thuis in de tuin. Wat een weelde.

Na die vier weken is het tijd de draad weer op te pakken en me weer aan mijn dagelijkse plicht te wijden. Dankzij een flink opgeladen batterij is dat geen enkel probleem.

Tijd ook om de draad op dit weblog weer op te pakken. Met een foto die is gemaakt in de Zuid-Spaanse stad Ronda, waar een gitarist in een prieeltje met uitzicht op de bergen zijn flamenco’s zat te oefenen.

Het afgelopen half jaar zijn we met de regelmaat van de klok naar Engeland gereisd, om in Canterbury ons daar studerende gezinslid te bezoeken.

Aan die buitenlandse studie is inmiddels een (geslaagd) einde gekomen. Dus ook aan onze tripjes naar het land van de pond, het links rijden, de strak gemaaide gazons, de mega-dikke zaterdagkranten, de zondagse roddelbladen, Koningin Elisabeth II en Boris de Mayor.

Jammer, want we begonnen er net aan te wennen.

Opmerkelijk om te zien dat mijn digitale focus de afgelopen weken van dit weblog verschoven is naar m’n Facebook-pagina. Steeds vaker leg ik op losse gedachten, opvallende zaken die ik in media tegenkom of foto’s die ik her en der maak vast op Facebook in plaats van in dit weblog.

Raar eigenlijk, want blogjes plaatsen op WordPress kost net zo veel (of weinig) tijd als iets op Facebook posten. Zeker als je voor beide je smartphone kunt gebruiken.

Vandaag kwam ik er bij toeval achter waarom dat is: omdat Facebook het gebruik van RRS-feeds een tijdje geleden heeft uitgeschakeld. Berichten die ik op mijn weblog plaats komen niet meer automatisch op FB terecht. En dat ligt niet aan mij, zoals ik een paar weken lang dacht. Maar aan FB.

Daarom – na meer dan twee weken – toch weer eens een nieuwe foto op dit weblog. Een iets oudere foto, van een maand of wat geleden, gemaakt in Noordoost-Frankrijk.

Of-ie ook op Facebook komt? Kijken of ik daar iets op kan bedenken.

Bij de Engelse krant The Daily Mail zag ik vandaag foto’s die genomen zijn vanaf The Shard, sinds kort het hoogste gebouw van London. Indrukwekkende foto’s vanwege het adembenemende uitzicht. De Tower Bridge is vanaf die toren maar een luciferdoosje.

Die foto’s brachten me er toe nog eens te kijken naar de foto’s die ik zomer vorig jaar maakte vanaf de Fernsehturm in Berlijn. Ook zeer indrukwekkend.

Deze foto is gemaakt met de blik op West-Berlijn: als je naar het oosten kijkt, zie je vooral de spuuglelijke flats die de Oost-Duitsers er neer hebben gezet in het ‘Goodbye Lenin’-tijdperk.

Behalve de Rijksdag rechtsonder achter dat hoge gebouw is in het midden van de foto ook de Siegessäule te onderscheiden, herkenbaar aan het gouden beeld dat daar bovenop staat.

Een jaar geleden zijn we op zomervakantie geweest in verschillende steden in Midden-Europa, waaronder Berlijn.

Een van de mooiste dingen die we daar zagen, vond ik, was een gebouw dat was ontworpen door de bekende architect Frank Gehry. Hij tekende onder meer voor het ontwerp van het Guggenheim-museum in Bilbao en voor een opvallend kantoorgebouw in het centrum van Düsseldorf – een gebouw dat al eens op dit weblog heeft gestaan.

In Berlijn maakte Gehry het ontwerp voor het hoofdkantoor van de Deutsche Bank, dat pal tegenover het monument voor de in de Tweede Wereldoorlog vermoorde Joden staat.

Gehry moest zich derhalve inhouden. Maar dat kan niet wegnemen dat het wederom om een erg mooi gebouw gaat.

Deze foto heeft in een grijs verleden al eens op (een voorloper) van dit weblog gestaan. Misschien zelfs al wel twee keer.

Dat komt omdat ik het een erg mooie foto vond, en nog steeds vindt. Hij is gemaakt rond half zeven ‘s ochtends, en laat het Zuid-Limburgse dorpje Vijlen zien vanuit zuidelijke richting.

Ik zocht deze foto vandaag nog maar eens op vanwege een recente discussie over het gebruik van luchten op foto’s. Ik blijf er bij dat die heel functioneel kunnen zijn.

In de krant las ik vorige week een artikel over de Camino de Santiago, de pelgrimsroute naar de Spaanse stad Santiago de Compostella.

Het artikel ging met name in de op het dorpje Puente de la Reina, vlakbij Pamplona, waar alle verschillende routes door Frankrijk samenkomen, en de pelgrims gezamenlijk hun weg kunnen vervolgen.

In Santiago zelf keek ik twee jaar geleden mijn ogen uit. Zoveel pelgrims, zoveel emoties, zoveel winkeliers die met hun nering inspeelden op het aan de pelgrimage gekoppelde massatoerisme.

Uiteraard heb ik daar ook tal van foto’s gemaakt. Verschillende hebben ook al op dit weblog gestaan. Deze hierboven van mijn gezin nog niet.

En laat dat nu net de leukste foto zijn.

Mooi hè, die intens gele koolzaadvelden? Deze foto maakte ik vorige weekend, onderweg op het GR5. Met de wind in de rug op weg op de grens van Luxemburg en Frankrijk, het vizier gericht op de streken die voor ons liggen: de Elzas en Lotharingen.

Alsace en Lorraine dus. Twee streken waarvan de namen onlosmakelijk verbonden zijn met enkele trieste dieptepunten in de moderne geschiedenis. Maar die voor ons doorgaans vooral gelden als snel te nemen hinderdenissen, op weg naar het zuiden.

Ben benieuwd hoe dat is, met een snelheid van zo’n vijf kilometer per uur door die omgeving te klossen. Hier het verslag van de route tot nu toe, trouwens. Alleen voor de liefhebber.

Dat we met onze voettocht naar Nice intussen in Frankrijk zijn aangekomen, kon u vanochtend al via onze Facebookpagina lezen. Dankzij het alom tegenwoordige 3G-netwerk – ook op het platteland van Luxemburg en Noordoost-Frankijk – kon ik dat bericht live en ter plekke de wereld in slingeren. Blijft fascinerend, die techniek.

Een dag eerder, wandelend tussen Wellenstein en Mondorf-les-Bains (zo genoemd vanwege het kuuroord), kon ik deze foto maken. Een prachtig beeld, dankzij de mooie combinatie van drie elementen: lucht, bomen en weiland. Met daarop onder andere vele duizenden koolzaadplanten. Bedoeld om biodiesel van te maken, of krachtvoer in de vee-industrie. Het laatste dus, waarschijnlijk.

Het blijft een merkwaardig en opvallend fenomeen in Engeland: mensen die hun auto langs de kust parkeren met uitzicht op zee. En die vervolgens uren lang in hun auto van dat uitzicht blijven genieten.

Eerder al zette ik een foto op dit weblog van een mislukte poging dat fenomeen goed in beeld te brengen. Die mensen zat in de zon op een bankje. Ook deze poging is niet helemaal geslaagd, omdat je de mensen in de VW Beatle slechts met moeite kunt ontwaren.

Die zwarte Opel trouwens is helemaal leeg. De chauffeur daarvan stond achter zijn fotocamera te blauwbekken.

Diep weggedoken in mijn veel te dunne zomerjas liep ik zaterdagmiddag een stukje over het strand van Ramsgate. Even naar de zee kijken, even een blik op de haven werpen, even een bak koffie in zo’n zeemanscafé aan de boulevard en weer door.

En toen zag ik dit meisje. Helemaal verzonken in haar eigen wereldje, helemaal opgegaan in haar eigen spel. De rest van haar familie was al een heel eind verderop. Maar daar had ze totaal geen erg in, leek het.

Een grijze lucht, een grauwe zee, een spelend meisje. Dat moment vroeg om een foto. Bij dezen.

Of ik haar verhaal soms af wilde maken, zei de gids in de kathedraal van Canterbury ietwat bits toen ik tegen haar wilde vertellen over de Beeldenstorm, eind zestiende eeuw in Holland. Als reactie op haar verhaal over de vernietigende actie van de Engelse Puriteinen in de zeventiende eeuw in de majestueuze kathedraal in Canterbury.

Nou, ik wilde haar niet beledigen dus hield ik mijn mond maar. Want dankzij deze hoogbejaarde, ietwat geaffecteerde dame ontdekten we afgelopen vrijdagmiddag een bijzonder stukje kerk: een hoekje dat de Puriteinen destijds ongemoeid hadden gelaten. Simpelweg omdat de monniken er in de dertiende eeuw een muurtje voor hadden gezet.

Achter dat inmiddels gesloopte muurtje prijken prachtige muurschilderingen, realistisch, helder en kleurrijk, die onder andere het verhaal van Johannes de Doper vertellen.

O ja, en foto’s maken van die muurschilderingen is ten zeerste verboden, hield de gids me indringend voor. Dat heb op die plek dan ook maar niet gedaan.

Een nieuw weblog op mijn Huis & haard-pagina van het Eindhovens Dagblad. Vandaag over de waan van de dag. Hier te vinden.

Een nieuw weblog op mijn Huis & Haard-pagina van het Eindhovens Dagblad. Vandaag over de meivakantie en het Kunduz-akkoord. Hier te vinden.

Een nieuw weblog op mijn Huis & Haardpagina bij het Eindhovens Dagblad. Vandaag over de gevolgen voor de woningmarkt van de val van het kabinet. Hier te vinden.

Toen ik maandag de foto’s bekeek die ik gemaakt heb van het Helmondse kasteel, stuitte ik ook op een (digitaal) stapeltje vakantiefoto’s. Het waren beelden van een reis door Spanje – een deel van de Camino de Santiago – met als toetje een paar dagen Parijs.

We waren toen ook een ochtend in La Défense, de zakenwijk van Parijs die gekenmerkt wordt door hypermoderne architectuur.

Het was erg mooi weer toen we er waren, en lunchpauze, waardoor het hartstikke druk was op straat. Een mooi gezicht, al die lunchende mensen tussen glas en staal.

Ongeveer twee jaar geleden liep ik op het werk tussen de middag vrijwel dagelijks een rondje door het centrum van Helmond. Vaak – eigenlijk altijd – kwam ik daarbij langs de trots van de stad, het kasteel.

Terugkijkend door wat oude foto’s viel het me weer eens op hoe fotogeniek dat kasteel eigenlijk is. En ik kan het weten, want ik heb het kasteel uit alle hoeken en standen gefotografeerd.

Het mooiste is het als het kasteel in zacht voorjaarszonnetje ligt, zoals op deze foto van april twee jaar geleden.

Een nieuw weblog op mijn Huis & Haardpagina bij het Eindhovens Dagblad. Vandaag over de gevolgen van het kabinet voor de huizenmarkt. En die zijn niet mis. Hier te vinden.

Een nieuw weblog op mijn Huis & Haard-pagina van het Eindhovens Dagblad. Hier te vinden. Vandaag over een ‘rustige’ vrijdagmiddag.

Een nieuw weblog op mijn Huis & Haard-pagina van het Eindhovens Dagblad. Vandaag opnieuw over de problemen bij de Rotterdamse woningbouwcorporatie Vestia. Hier te vinden.

Een nieuw weblog op mijn Huis & Haardpagina bij het Eindhovens Dagblad. Vandaag over de huizenhandel en een wellicht onduidelijke kop boven een artikel in het ED. Hier te vinden.