Author: Hans Vermeeren

De Traverse ter hoogte van het Kasteel in Helmond vervangen door een tunnel: een goed idee? Of niet meer dan een luchtkasteel, een fantoom?

Raadslid Theo van Mullekom blies de discussie over dit reeds dik onder het stof liggende plan vandaag in de krant nieuw leven in. Want laten we wel wezen: in de jaren negentig kwam de PvdA al eens met ditzelfde plan op de proppen. Met dezelfde argumentatie: bouw winkels op de plek waar nu het viaduct ligt, het tunnelplan wordt opeens een heel stuk goedkoper – en dus betaalbaar.

Ik waag te betwijfelen of het zo wel werkt. Dat was in de jaren negentig al niet het geval, toen de economie behoorlijk floreerde. En dat zal nu ongetwijfeld, met een zwaar kwakkelend economie, niet veel anders zijn.

Wat niet wegneemt dat het een aardig idee is. ‘Sympathiek en creatief’, heet dat dan, geloof ik.

Het is elke keer hetzelfde, als ik de voordeur uitloop: dan stoot ik mijn hoofd tegen een paar eikels die aan een boom voor ons huis bungelen.

Niet dat die boom in de weg staat, of dat-ie zo barstens vol met eikels hangt. Nee hoor, ik kijk gewoon niet goed uit. Telkens weer. Die stomme eikel(s).

Jaren geleden kwamen we regelmatig in Zeeuws-Vlaanderen. Om er te wandelen, te kamperen, over het strand te slenteren en er op het terras te zitten – al dan niet vergezeld van die typisch Hollandse vakantieregen.

Zonder duidelijk aanwijsbare redenen waren we Zeeuws-Vlaanderen een beetje uit het oog verloren. Tot vandaag. We maakten er een lange, mooie wandeling door Het Zwin, het natuurgebied op de grens met België, en genoten met vele anderen met volle teugen van de late zomerzon op het terras van een strandtent in Cadzand-Bad.

Ik denk daarom dat we er de komende tijd wel weer wat vaker zullen komen, in Zeeuws-Vlaanderen.

Hij loopt vaak aan ons kantoor voorbij, een ietwat verlopen man van een jaar of veertig. Met de witte dopjes in zijn oren van wat een iPod lijkt. En onder het lopen stopt hij zeer regelmatig om dansbewegingen te maken, die meestal veel weghebben van spastische spiertrekkingen.

Of hij is zo gek als een deur, of het is iemand die helemaal opgaat in zijn muziek. Als er al een iPod aan die oortjes vastzit uiteraard, wat ik hevig betwijfel.

Gisteren zag ik hem, tijdens een lunchwandeling, ook op een andere plek in de stad staan. Uiteraard helemaal in extase.

Een van de eerste groepen die ik als tiener in 1977 zag optreden, was The Flyin’  Spiderz. Mede dankzij deze Eindhovense punkgroep raakte ik verslingerd aan punk.

Jaren later leerde ik beroepshalve  de Helmondse impressario Leo Lintermans kennen. Een aardige man, geanimeerd, punctueel en vol anecdotes. Af en toe kwamen we elkaar wel eens tegen en maakten we een gezellig praatje.

Leo was onder andere een tijdje personal manager van de Spiderz, eind jaren zeventig, ten tijde van de lp Let  It Crawl. Vandaag stond zijn necrologie in de krant, overleden op 62-jarige leeftiijd aan longkanker. Veel te jong.

Vier september hebben we de afgelopen jaren op de meest uiteenlopende manieren doorgebracht. 

Feestend in de achtertuin. Op de boot van Dover naar Calais. Met een knalfeest tot diep in de kleine uurtjes. In de file in Zwitserland. Op terras, ergens aan de Adriatische kust van Italië. Met een fles Amaretto in Umbrië. En vandaag op terras van het Italiaans restaurant op het Havenplein.

Dat me dat allemaal is bijgebleven is niet zo raar. Dat komt omdat we op 4 september de verjaardag vieren van een van onze gezinsleden. Vandaar.

Op het gevaar af om voor azijnpisser of zuurpruim te worden versleten: ik snap al die drukte vandaag over #Eindhoven2018 als Culturele Hoofstad van Europa niet zo goed.

Ik heb ook de verhalen vandaag in de krant over dat onderwerp gelezen. En ik heb voor mezelf opnieuw proberen te formuleren of ik voor of tegen ben – er hangt immers een prijskaartje van 135 miljoen euro aan. Maar ik kom er niet uit.

Natuurlijk zorgt zo’n titel voor een stroom toeristen richting Eindhoven (en Helmond), en voor een impuls van het culturele leven in deze regio. Maar daar staat de ondoorgrondelijke woordenbrij tegenover – over verbindingen leggen in een netwerkmaatschappij, over multidisciplinaire en innovatieve projecten en al wat dies meer zij – waarmee de organisatie de jury en ons, Brabanders, er van probeert te overtuigen dat #Eindhoven2018 meer recht heeft op de titel dan Maastricht en Leeuwarden.

Natuurlijk onderschrijf ook ik, cultuurliefhebber in hart en ziel, van harte het grote belang dat aan cultuur – in al zijn vormen en verschijningen – wordt gehecht. Maar die woordenbrij werkt bij mij eerlijk gezegd vooral averechts.

Het is een jaarlijks terugkerend ritueel. Als bezitter van enkele tientallen meters beukenhaag moet ik er elke zomer aan geloven: het snoeien van de beukenhaag in onze tuin – aan weerskanten, ook dat nog. Om over al het snoeiafval dat deze klus oplevert nog maar te zwijgen.

Het merendeel van de heg is inmiddels gedaan, de laatste meters wachten nog op een knipbeurt. Die komt, als de tijd daar rijp voor is.

Voor het eerst in 25 jaar tuinieren: groente uit eigen tuin. Een handjevol tomaten maar liefst, van niet meer dan een centimeter of twee doorsnee. En zonder er iets voor hoeven te doen, behalve de tomatenplant elke dag een beetje water te geven.

Maar trots ben ik er wel op.

Ook fijn om te doen, op zaterdagmiddag: de klusjesman uithangen. En de badkamer na zeven jaar intensief gebruik voorzien van een broodnodige nieuwe laag witsel en even noodzakelijke verse verf.

Ik had het kunnen weten. Het Outlet Center in Roermond is net zoiets als een pretpark, een braderie op zondagmiddag, de meubelboulevard op Tweede Pinksterdag en het strand van Lloret de Mar in juli en augustus.

Maar op zoek naar wat nieuwe kleren, nu de zomer binnen afzienbare tijd ten einde loopt, zijn we er toch even naar toe gereden vandaag – alle reserves ten opzichte van Jos van Rey ten spijt.

Het was helaas nagenoeg tevergeefs, want wat we er zochten was er niet. Niets leuks bij Fred Perry, niet veel leuks bij Adidas en al helemaal niks leuks bij Desigual.

Het is dat ik bij Timberland nog stom toevallig tegen een nieuwe jas aanliep. Want daardoor werd ons humeur tenminste nog enigszins gered.

Dat krijg je dan, ja. Na vijf avonden achter elkaar werken: dan kun je op donderdagavond om een uur of een zeggen dat het weekend is.

Voor de paar euro’s die het moest kosten kon ik tijdens de middagpauze dit boek niet laten liggen in de schappen van Polare: ‘When Punk Was Fun 1976-1980’ van fotografe Jenny Lens. Er staan tal van foto’s in die ik – fervent liefhebber toch van dit soort tijdsbeelden – niet kende.

En er staat bovendien een prachtige foto in van Debbie Harry (Blondie, voor de intimi) met Jeffrey Lee Pierce, toen voorzitter van de Blondie-fanclub en later zanger van de onvolprezen Gun Club. Dat het uiteindelijk slecht is afgelopen met hem, doet hier niet ter zake.

En wat doe je dan op zondagmiddag als je de vijftig bent gepasseerd, het stil is in huis en je nergens zin in hebt omdat het de laatste dag is van je vakantie?

Dan ga je fietsen. Net als al die senioren die dat op zondagmiddag doen – maar dan met behulp van een elektrische motor op hun mooi gepoetste fiets.

Gekkigheid, natuurlijk.

Maar fietsen deden we wel, zondagmiddag. Naar Eindhoven, naar de Tramstraat. Kijken of onze kersverse kamerbewoner zich al een beetje thuisvoelt in zijn nieuwe onderkomen, wat uiteraard hevig het geval bleek.

We namen de route langs het Eindhovens Kanaal, een verbazingwekkend fraai stukje door mensenhand aangelegde natuur. Voorzien van prima fietspad, waardoor je je automatisch afvraagt waarom er plannen zijn om vlakbij een nieuw fietspad aan te leggen.

En toen was het vrijwel opeens stil, hier in huis.

Tweeënhalf jaar geleden ging onze oudste op kamers wonen, in Nijmegen. En gisteren vertrok onze jongste, naar Eindhoven. 

Beiden waren ernstig toe aan een volgende stap in hun leven, eentje op weg naar verdere volwassenheid en zelfstandigheid.  En die gunnen we hen ook van harte. Sterker nog: daar is het bij het opvoeden van kinderen uiteindelijk toch ook om te doen.

Maar dat het hier nu een beetje stil is in huis, dat is toch wel wennen, ja.

Normaliter associeer ik het Klokgebouw in Eindhoven met het jaarlijkse Speedfest van Peter Pan Speedrock, en met snoeiharde optredens van ultrahippe dancebands als de Chemical Brothers en Underworld.

In de parkeergarage bij het werk zag ik eerder deze week een poster hangen van een evenement in het Klokgebouw dat ik normaal gesproken associeer met Beieren, München en literglazen HB, met Lederhosen en Dinrndels: de Oktoberfesten.

Een gewaagde combinatie, zo’n Bierfest in 040 derhalve. Maar bierdrinken doen ze ook tijdens het Speedfest. Alleen niet op de muziek van Dennie Christian.

Nog nooit gezien, Lingo met ondertiteling. Gisteravond stond hier op het werk de tv aan. Zonder geluid, met ondertiteling. En als de deelnemers een woord proberen te raden en dat spellen, wordt dat uiteraard ook ondertiteld. Ziet er een beetje raar uit, zo blijkt op deze foto.

Overigens: een ginkgo is een Japanse boom. Wist ik niet, wist Lucille (L-u-c-i-l-l-e) ook niet, maar JP gelukkig wel.

Het duurt nog wel even voordat we vakantie hebben. Daarom doen we buiten werktijden om en zo lang het mooi weer is maar even thuis alsof het vakantie is. En dat lukt zo heel aardig.

Ook wel eens fijn, een dag gewoon helemaal niks doen. Genieten van de warmte, een biertje opentrekken en wachten tot het tijd is om de barbeque aan te steken.

Vanavond de  19e verjaardag van onze jongste vieren – de laatste verjaardag dat hij nog thuis woont. Maar nu eerst even chillen in onze supergroene backyard.

Vanochtend was ik even in het Stadskantoor, om mijn paspoort te verlengen. Vijftig euro dertig, dank u.

Terwijl ik stond te wachten viel mijn oog op een levensgrote illustratie aan een van de wanden van de Stadswinkel, gevormd door portretfoto’s van alle gemeenteraadsleden, de raadsgriffier, de gemeentesecretaris, de burgemeester en de wethouders.

Vier wethouders, om precies te zijn. Want de foto van de vijfde, tussentijds opgestapte wethouder is al verdwenen. Politiek en roem zijn vergankelijk, kennelijk.

Het mooiste moment in de abdicatiespeech van de Belgische koning Albert speelde zich af net voordat hij die speech hield.

Kennelijk zat de stropdas van de koning scheef, getuige het gebaar van zijn echtgenote Paola. Een teder, bijna intiem gebaar. Straks op de voorpagina van de krant.

En zo stroomt het laatste nieuws net voordat-ie naar de drukker gaat weer de voorpagina van de krant op. Buitenlands nieuws, binnenlands nieuws en – uiteraard – het laatste regionale nieuws.

Mooi vak, de journalistiek.

Het onderwerp ‘Moderne kunst’ passeert op dit weblog met de regelmaat van de klok de revue. De ene keer omdat we op fraaie staaltjes gestuit zijn, de andere keer omdat het om rommel ging.

Dit keer gaat het om beiden: ‘rommel’ die als kunstwerk gepresenteerd wordt, een aantal artikelen die bij de meeste mensen over het algemeen in een boodschappenmandje of winkelkarretje belanden. Gesignaleerd in Düsseldorf, in galerie Kit – Kunst Im Tünnel.

Kunst? Of rommel? u zegt het maar. Ik vond het in ieder geval wel grappig, en moest er erg om lachen. Maar of de (Braziliaanse) kunstenaar op dat effect uit was?

Leuke stad, Düsseldorf. Je kunt er lekker eten, lekker drinken, flink winkelen en heerlijk langs de Rijn wandelen.

Was een goed idee om daar aan het begin van de schoolvakantie anderhalve dag door te brengen. Want het duurt nog wel even voordat we écht vakantie hebben.

Leuke galerie in Düsseldorf: KiT. Oftewel Kunst im Tunnel. Schuin onder een brug over de Rhein. Onder een viaduct en dus helemaal van beton. Met heel aparte, Braziliaanse kunst. Dat ook nog.

Smaakt goed, dat Schlosser Alt hier in Dusseldorf. Raar alleen dat je er toch een beetje hoofdpijn van krijgt.

Met stijgende verbazing daarnet staan kijken en luisteren naar Geert Chatrou, wereldkampioen kunstfluiten uit Mierlo. Hij was samen met trio Ocobar uit Rotterdam te gast bij de afdeling Kijk & Luister van de cultuurredactie. Fascinerend om te zien hoe Chatrou van zijn mond een volwaardig instrument maakt.

Vanochtend te zien en te horen op de redactievloer hier, in de serie Kijk & Luister van onze cultuurredactie. En zondag te zien op het eerste Cajun Moon-festival op Strijp S in Eindhoven: Dylan Adrian.

Mocht er nog enig misverstand over bestaan: de kleur van onze krant is blauw. Om die boodschap kracht bij te zetten, hadden verschillende deelnemers aan het dagelijkse ochtendoverleg vandaag hun bedrijfsuniform aangetrokken.