Er is geen twijfel over mogelijk. De collega die vanmiddag zijn opwachting maakte op het moment dat mijn dagdienst er op zat, is van plan heel lang heel gezond te blijven. Met maar liefst zes mandarijnen begon hij aan zijn avonddienst. Bijkomend voordeel: als dat geen mooi krantje oplevert!
En wij maar denken dat we thuis veel etensresten weggooien. Nou: de rest van Nederland kan er ook wat van, blijkt uit een verhaal in de krant van vandaag. Vanavond maar weer eens m’n bord helemaal leegeten dan.
Meer dan 100.000 bezoekers heeft de Van Eyck-tentoonstelling in het Rotterdamse Museum Boymans Van Beuningen al getrokken. Vandaag hebben we met eigen ogen gezien dat dit niet voor niets is: het is een prachtige tentoonstelling rondom vijf werken van deze 15e eeuwse Vlaamse schilder die zijn werk in een mooi perspectief en een goed historisch tijdsbeeld plaatst.
Dat we over de terugreis dankzij de sneeuw bijna drie uur hebben gedaan, is bijzaak. Dat we in hetzelfde museum onszelf ook nog even hebben staan te vergapen aan werken van Rembrandt, Mondriaan, Toorop, Kandinsky, Saenredam, Titiaan en Rubens – to name a few – mag daarentegen absoluut geen bijzaak worden genoemd.
Zo, zei een collega onlangs op een zondagavond: mijn verhaal is klaar en het is een goed verhaal. En wie er nog een fout uithaalt, verdient een slagroomtaart.
Die overheerlijke slagroomtaart zitten we hier op de eindredactie vanavond op te eten. Want in elk verhaal – goed of minder goed – zit nog wel een foutje. En zeker met een taart in het vooruitzicht haal je die er zo uit. Ook in dat verhaal, dus.
Al eerder over geschreven hier: de verhuizing van mijn ouders. Na 41 jaar gaan ze van een eengezinswoning naar een appartement.
Van de Eeuwswels in Helmond-Noord naar Cloosterparc, elders in de wijk. Van groot naar wat kleiner, van veel ruimte naar wat minder. En dus moeten ze afscheid nemen van heel wat van hun spulletjes.
Veel van wat er weg gaat, willen wij – kinderen en kleinkinderen – ook niet hebben. En dus moet er een en ander worden afgedankt. En ook al zeggen ze het niet altijd hardop: dat doet toch een beetje zeer, merk ik.
Morgen een en al blubber, nu nog prachtig ongerept wit.
De afgelopen jaren hebben we heel wat dagen, weekeinden, weekjes en midweken doorgebracht in Engeland. Een fantastisch land, vanwege de mensen, de cultuur, de muziek, de natuur en de drink- en eetgewoontes. (Okay: een aantal, lang niet allemaal).
Behalve dat ik een ware liefde koester voor Britse muziek en films, pubs, Guinness (uit Ierland inderdaad) en Engelse humor ben ik daarnaast inmiddels ook verslingerd geraakt aan een typisch Engelse, in Nederland overwegend moeilijke verkrijgbare chips-variant: crisps in de smaak salt & vinegar. Zout en azijn, dus.
Daarom ben ik blij dat C1000 onlangs onderstaande chips in het assortiment heeft opgenomen. Voel ik me thuis op de bank toch een beetje in Engeland.
Altijd leuk, zeker op zondagmidag: oude foto’s kijken. Meestal goed voor een fikse dosis nostalgie.
Deze foto heb ik tien jaar geleden gemaakt, tijdens een zomervakantie in Nederland: in Zonnemaire, op Schouwen-Duiveland.
Mooi plaatsje, mooi eiland, mooie camping, mooie ‘zee’. En twee mooie kinderen, uiteraard.
Kennelijk is Sol LeWitt op het gebied van moderne kunst nogal een naam. Er hangen immers wat werken van hem in het Van Abbe in Eindhoven. En daar kom je niet als je zo maar de eerste, de beste bent.
Dat wist ik niet toen we anderhalve week geleden het Centre Pompidou in Metz binnenstapten. We wilden dat filiaal van het Centre in Parijs wel eens met eigen ogen zien. En net als in Parijs gaat het om een museum dat in een prachtig gebouw is gehuisvest.
De collectie daarentegen vonden we niet echt bijzonder. Vooral die ene verdieping vol met (een stuk of) vijftig werken in zwart, wit en grijs kon ons niet echt bekoren: monotoon, weinig intrigerend, weinig inspirerend. En dat bleken dus werken te zijn van Sol LeWitt.
Desondanks vind ik ze nog steeds niet mooi, hoor.
Zo, dat was een avondje stevig draaien in Lokaal 42. Van jazz naar rhythm ‘n blues en van reggae naar garagerock. Met tussendoor wat ska en dubstep. Piepende oren nu. Anyway; voortaan elke eerste zaterdag van de maand in DJ-booth van Lokaal. Boom!
Champagne (zonder alcohol weliswaar), lekkere hapjes, een pittige kaas, verschillende soorten worst; collega M. heeft goed voor ons gezorgd vanavond.
Toch is het geen feest hier, want ze is hier voor het laatst vandaag. Maar ook al vinden we dat erg jammer: we laten ons die lekkernijen gewoon allemaal heel goed smaken.
Toch ‘n beetje raar: de laatste nieuwjaarsdag in mijn ouderlijk huis. Na 41 jaar verruilen ze over een paar weken hun huis voor een appartement. Volgend jaar daarom geen nieuwjaarsdag meer in Noord, maar elders in de stad.
Mooi wandelpad, dat GR5 – 2200 kilometer van Maastricht naar Nice aan de Franse zuidkust.
Vorige week hebben we weer een paar etappes van het pad gelopen, zodat we nu zo’n 475 kilometer op weg zijn. Schiet al op dus … De afgelopen week wandelden we ten westen van de stad Metz door het regionale natuurpark Lorraine.
Onze route (aangegeven op bordjes langs het pad en terug te lezen in de GR5-wandelgids) voerde ons niet alleen door de natuur maar ook door in slaap gevallen dorpjes, uitgestorven gehuchten en vervallen achterafstraatjes.
Fascinerend land, Frankrijk.
Omdat we toch in buurt waren, zijn we de afgelopen week ook even in het Franse provinciestadje Verdun geweest.
Ik was daar jaren geleden al eens geweest, en dus voorbereid op wat we net buiten de stad zouden aantreffen: een oorlogskerkhof waar meer dan 130.000 Franse en Duitse slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog liggen begraven,
De aanblik van al die graven met ongeïdentificeerde stoffelijke resten benam me echter opnieuw de adem. Er lijkt geen einde te komen aan de rijen graven.
Toch wel even wennen, een weekje zonder social media: geen Wifi, geen Internet en geen 3G – alleen maar met 3,2 kb/S. En daar heb ik dus geen geduld voor.
Gelukkig heeft het Franse platteland – ergens halverwege Metz en Verdun – heel veel anders te bieden. Zoals groene velden, tweebaans-wegen waar je met gemak 130 – ik bedoel 100 – kunt scheuren, bergen afval in alle soorten en maten en heel veel rust en ruimte.
Maar toch… het blijft kriebelen! Vandaar: back online, and happy too!
#morgenindekrant #nietsaantoetevoegen
Het heeft even geduurd, maar na een paar weken van stug volhouden en doorzetten, heb ik het nieuwste boek van Geert Mak – Reizen zonder John – dan toch eindelijk uitgelezen.
Dat lag niet aan Geert en niet aan het boek, maar vooral aan mij: het ontbrak me af en toe aan de discipline om door te lezen. (Lees: na anderhalve pagina viel ik steeds in slaap).
Het is een mooi boek, het geeft goed de problemen weer waar de VS – en in het kielzog daarvan Europa – ten tijde van de bank- krediet- en eurocrisis mee te kampen hebben. En Mak beschrijft mooi hoe de VS ten opzichte van vijftig jaar geleden veranderd zijn. Daarbij komt zowel de interne verandering als de veranderde positie van het land ten opzichte de rest van de wereld goed aan bod.
Toch een puntje van kritiek: het eerste deel van de reis, van Boston tot Californië, komt uitgebreid aan bod. De rest, van Californië tot New Orleans, wordt afgeraffeld. Maar dat ligt vooral aan John Steinbeck, de man die Mak heeft nagereisd en die zich tijdens het tweede deel van zijn reis er wel heel erg met een Jantje van Leiden van af heeft gemaakt.
Tranen met tuiten bij Voorheen Slijterij De Graaf @lokaal42!
Even een sneak preview: morgen in de krant een leuk verhaal over de trends in en met kerstpakketten. En dat verhaal ziet er ook nog eens hartstikke leuk uit. Met een grote rode strik erom!
Krijg een foto die een collega thuis gemaakt heeft, van een zeldzame uitvoering van de tweede elpee van Joe Jackon, I’m The Man.
Hij had deze 2×10″-versie destijds – begin jaren tachtig – gekocht voor het fenomenale bedrag van 40 gulden. In Eindhoven, in de Rechtestraat, bij Fooks. Bij mij, wist-ie nog. Grappig!
Als ik het goed gezien heb, staat bij de meeste mensen de kerstboom intussen flink te pronken in de huiskamer.
Logisch: Sinterklaas is naar huis, en Kerstmis is in zicht. Bovendien stond het in de krant: de eerste zaterdag na Sinterklaas kopen de mensen een kerstboom. En als het in de krant staat, dan is het waar.
Bij ons staat niets, dit jaar: wij vieren het Kerstfeest goeddeels buiten de deur, vandaar. Daarom vandaag een foto uit de oude doos. Eentje van een kerstboom van een paar jaar geleden. Maar wel een hele mooie kerstboom.
De een sjokt met zijn hond door de sneeuw, de ander is met zijn kinderen aan het sleeën of sneeuwballen aan het gooien. Maar ook zonder hond of in gezelschap van je kinderen is het met dit weer heerlijk om even een uurtje door de natuur te lopen.
Hier de deur uit rechts, het bos in en dan nog een keer links en rechts en dan staan we bij de Aarlese Visvijver (op grondgebied van Bakel), al jaren een van onze favoriete wandelplekken in de directe omgeving.
Door het jaar heen liggen er vrijwel altijd broodkorsten en kruimels op deze voederplank. Dus ook nu, in deze periode van sneeuw.
Dat weten wij omdat we de deze voedselbank bevoorraden. En dat weten de vogels hier in de buurt kennelijk ook, want ze waren vanochtend vroeg al bezig hun voederplank sneeuwvrij te maken.
In de voortuin van een huis bij ons om de hoek is de dennenboom al versierd met kerstlampjes. Het hoofdkantoor van de Rabobank in Eindhoven is ook al voorzien van zijn kenmerkende kerstverlichting.
Een beetje vroeg, vindt u?
Ach, het valt mee. Nog een paar weken en dan is het al 2013. Als de wereld een paar dagen voor Kerstmis niet vergaat, tenminste.
“Enjoy Yourself. It’s Later Then You Think”, zongen de Specials al in 1979: Pluk de dag. Daarom hebben we op kantoor ook al de kerstboom gezet. Een kleintje, dat wel.
Of ik overdag iets leuks doe als ik een weekje avonddienst heb, vroeg een collega me onlangs.
Behalve in slaap vallen bij een boek niet veel, was het grappig bedoelde antwoord – maar dat was enigszins bezijden de waarheid.
Vandaag bijvoorbeeld heb ik – net als gisteren – een paar uur op de ladder gestaan, met een snoeischaar in mijn handen. Om de esdoorns in onze voortuin eens duchtig mee onder handen te nemen. Vijf klaar, nog drie te gaan.
Het bewijs van al die activiteit? Een flinke blaar op mijn rechtermiddelvinger!
Onlangs schreef ik hier over een verhaal dat ik voor de krant aan het maken was, over twee Duitse meisjes die ik 15 jaar geleden bij een busongeluk heb ontmoet. Dat verhaal staat vandaag in de krant, op de ED100-pagina.
Hier kun je dat verhaal teruglezen.
Hij was al tweeënhalf jaar hoofdredacteur van het Eindhovens Dagblad, John van den Oetelaar, maar dan ad interim.
Die laatste toevoeging kan er nu (bijna) af. De redactie van het ED heeft vanmiddag ingestemd met de procedure die de redactieraad van het ED bewandeld heeft bij de definitieve benoeming van John.
De redactieraad had bij de directie een positief advies uitgebracht, en dat advies kreeg unanieme steun van de redactie. De directeur kan John nu officieel aanstellen.
Wij (de redactieraad) blij, de redactie blij en de (nieuwe) hoofdredacteur blij. Mooi toch!
Was ‘n gezellig dagje, gisteren in De Efteling, dankzij mijn werkgever. Genoten van alle attracties en van de kerst- en wintersfeer. Dat we hier en daar in de rij moesten staan en dat het af en toe even regende viel daarbij volledig in het niet.
En omdat de baan even stilgezet werd kon ik in het Carnaval Festival ook nog eens deze foto maken van het Japanse carnaval (Bestaat dat dan? In de Efteling wel, kennelijk).
Elke jaar weer een mijlpaal, de eerste keer dat je ‘s ochtends de ruiten van je auto schoon moet gaan staan te krabben voordat je kunt gaan werken.
Meer dan vijftien jaar geleden sprak ik voor het werk twee jonge Duitse vrouwen die bij een busongeval nabij Eindhoven gestrand waren. Daar schreef ik destijds twee verhalen over in de krant.
Via Facebook zocht een van hen, Jutta, onlangs weer contact: ze was bij toeval beide krantenknipsels tegengekomen en wilde wel eens weten hoe het met mij ging.
Naar aanleiding daarvan – én omdat onze krant 100 jaar bestaat – maak ik daar weer een krantenartikel over: een terugblik op het busongeval toen en antwoord op de vraag hoe het nu met beide vrouwen gaat.
Leuk en verrassend, de wendingen die sommige dingen af en toe krijgen.
Weblog 